Tarquinia

A cidade etrusca e romana está situada na longa meseta de La Civita, ao norte da cidade actual.

Os antigos cemiterios (necrópoles), que datan da Idade do Ferro (século IX a.C., ou período da villanovana) ata a época romana, estaban nos promontorios adxacentes, incluíndo o da Tarquinia actual.

Tarquinii (Etrusco Tarch(u)na^[1]) foi unha das cidades etruscas máis antigas e importantes;^[2] os antigos mitos relacionados con Tarchuna (os do seu fundador homónimo Tarconte, fillo ou irmán de Tirreno, e do oráculo infantil Tages, que deu aos etruscos a disciplina etrusca), todos apuntan á antigüidade e importancia cultural da cidade. Baseándose nos achados arqueolóxicos, Tarchuna eclipsou aos seus veciños moito antes da chegada dos rexistros escritos. Dise que xa era unha cidade florecente cando Demarato de Corinto trouxo obreiros gregos.^[2]

Os descendentes de Demarato, Lucio Tarquinio Prisco e Lucio Tarquinio o Soberbio, convertéronse en reis da antiga Roma. Numerosos ritos e cerimonias relixiosas romanas derivan de Tarchuna, e mesmo na época imperial no Imperio Romano seguiu existindo alí un colexio de sesenta arúspices.^[2]

A aparición de Tarchuna como potencia comercial xa no século VIII a.C. estivo influenciada polo seu control dos recursos minerais situados nos Montes Tolfa ao sur da cidade e a medio camiño do porto Caeretino de Pyrgi.

No 509 a.C., tras o derrocamento da monarquía romana, a familia de Tarquinio Superbo exiliouse en Caere. Procurou recuperar o trono nun primeiro momento pola conspiración tarquiniana e, cando iso fracasou, pola forza das armas. Convenceu ás cidades de Tarchuna e Veii para que o apoiasen e dirixiu os seus exércitos contra Roma na Batalla de Silva Arsia. Aínda que o exército romano resultou vitorioso, Livio rexistra que as forzas de Tarchuna loitaron ben na á dereita, inicialmente facendo retroceder á esquerda romana. Despois da batalla, as forzas de Tarchuna volveron a casa.^[3]

A finais do século V e durante a primeira metade do século IV a.C. tivo lugar un breve renacemento, tanto no ámbito político como no artístico, probablemente baixo o ascendente da familia Spurinna, cuxos membros contribuíron á renovada expansión de Tarchuna e a repoboación e crecemento das vilas do interior. A tumba dos Spurinna, coñecida como a Tomba dell'Orco, está decorada con frescos dun banquete que une os membros da familia que se identifican mediante inscricións. A familia Spurinna destacou en Tarquinii ata o século I d.C. Dúas lousas fragmentadas, coñecidas como Eloxia Tarquiniensis, renden homenaxe a Velthur Spurinnas e Aulus Spurinnas, e ofrecen unha rara visión da historia etrusca, incluída a mención dun rei Orgolnium de Caere, que lembra o nome da familia Urgulanilla, que incluía entre os seus membros á muller do emperador Claudio.

Durante este período, Tarchuna superou a Caere e outras cidades etruscas en termos de poder e influencia. Neste período construíronse murallas colosais arredor da cidade en resposta ás ameazas dos celtas e de Roma. Tarchuna non se viu afectada polas invasións celtas, finalmente colonizou todos os seus territorios que antes ocupaban arredor do 385 a.C. Este novo estado de florecemento permitiu unha rápida recuperación de todas as actividades. Os grandes monumentos funerarios decorados con pinturas, con sarcófagos e esculturas funerarias en pedra, reflicten a eminente posición social das novas clases aristocráticas, pero varias inscricións en muros e sarcófagos amosan o proceso gradual dunha transición cada vez máis democrática.

Non obstante, durante o século IV a.C., cando a expansión de Tarchuna estaba no seu punto álxido, tivo lugar unha encarnizada loita con Roma. No 358 a.C., os cidadáns de Tarchuna capturaron e mataron a 307 soldados romanos; a guerra resultante rematou no 351 BC cunha tregua de corenta anos, renovada por un período similar no 308 BC.^[2]

É incerto cando Tarchuna pasou baixo dominación romana, como tamén o é a data na que se converteu nun municipio, no 181 AC o seu porto, Gravisca e (actual Porto Clementino), nunha posición insalubre na costa (debido á malaria das marismas próximas), converteuse nunha colonia que exportaba viño e tiña pesquerías de corais. Pouco se sabe de Tarquinii na época romana, pero os autores clásicos mencionan o liño e os bosques do seu extenso territorio, e Tarquinii ofreceuse a dotar a Escipión de tea de vela no 195 BC. Un bispo de Tarquinii menciónase no 456 AD.^[2]

A antiga cidade reduciuse a un pequeno asentamento fortificado no lugar de "Castellina" durante a primeira Idade Media, mentres que Corneto, máis estratexicamente situado (posiblemente o "Corito" mencionado nas fontes romanas) creceu progresivamente ata converterse na principal cidade da Baixa Maremma costeira, especialmente despois da destrución do porto de Centumcellae (actual Civitavecchia). As últimas referencias históricas a Tarquinii son de arredor de 1250, e os últimos restos foron destruídos en 1305.

A importancia de Tarquinii para os arqueólogos reside principalmente na súa necrópole, situada ao sueste da cidade medieval, no outeiro chamado "Monterozzi". As tumbas máis antigas son tombe a pozza, ou fosas, que conteñen as cinzas dos mortos nunha urna. O máis antigo deles probablemente preetrusco, nalgúns destes túmulos hai urnas en forma de cabana, moitas das cales conteñen pinturas de varias épocas ben conservadas, algúns mostran un parentesco estreito coa arte grega arcaica, mentres que outros son máis recentes, e un pode pertencer a mediados do século IV a.C. Sarcófagos destes túmulos, algúns con vestixios de pintura, conserváronse no museo municipal, así como numerosas anforas gregas, bronces e outros obxectos.

O nome de Corneto cambiouse por Tarquinia en 1922. A reversión aos topónimos históricos (non sempre con exactitude), foi un fenómeno frecuente baixo o goberno fascista de Italia como parte da campaña nacionalista para evocar glorias pasadas.

A principal necrópole de Tarchuna, parte da cal se pode visitar hoxe en día, é a necrópole de Monterozzi cunhas 6.000 tumbas, polo menos 200 das cales inclúen fermosas pinturas murais, e moitas das cales eran tumbas de túmulos con cámaras esculpidas na rocha debaixo.

As escenas pintadas son dunha calidade practicamente inigualable noutros lugares do mundo etrusco e ofrecen unha valiosa visión do mundo secreto dos etruscos que raramente se documenta. Mostran banquetes con bailes e música, eventos deportivos, ocasionais escenas eróticas e míticas. No período tardío representáronse demos do inframundo que escoltaban aos mortos na súa viaxe ao máis aló, incluíndo escenas do inframundo, e tamén procesións de maxistrados e outros símbolos do rango dos membros eminentes das familias alí enterrados.

As tumbas famosas inclúen a Tumba dos Touros, Tumba dos Auguros e a Tumba dos Leopardos.

Durante a segunda metade do século IV usaron sarcófagos esculpidos e pintados en nenfro, mármore e alabastro. Depositábanse en bancos labrados na rocha ou contra os muros das cámaras subterráneas daquela moi grandes. Os sarcófagos continuaron ata o século II e atópanse en tal número en Tarquinia que deberon ser fabricados localmente.

A cidade estaba sobre o val do Marta e estaba a uns 6 km do mar. La Civita está formada por dúas mesetas contiguas, o pian di Civita e o pian della Regina, unidos por un estreito paso.

Medición c. 44 × 25 m e datada entre os séculos IV e III a.C., construíuse en toba con estruturas e decoracións de madeira, destacando o famoso e exquisito friso de cabalos alados en terracota que se considera unha obra mestra da arte etrusca.

As grandes murallas construíronse durante o período máis próspero da cidade no século VI a.C. e medían uns 8 km de lonxitude, englobando 135 ha, e son visibles partes longas da sección norte.

• Museo Nacional de Tarquinia: cunha gran colección de achados arqueolóxicos, atópase no Palazzo Vitelleschi renacentista, iniciado en 1436 e rematado arredor de 1480–1490.

• Santa Maria di Castello: igrexa construída entre 1121–1208 con influencias lombardas e cosmatesca. A fachada ten un pequeno campanario e tres entradas. O interior ten unha nave e dous corredores, divididas por pilastras macizas con capiteis e frisos paleocristiáns. Destacan tamén o rosetón da nave e as varias obras de mármore de mestres romanos.
• Catedral de Tarquinia: antigamente de estilo románico-gótico pero reconstruída despois do incendio de 1643, mantivo do edificio orixinal os frescos do século XVI no presbiterio, de Antonio del Massaro
• San Pancrazio: igrexa gótico-románica
• San Giacomo e Santissima Annunziata, igrexas que mostran diferentes influencias árabes e bizantinas
• San Martino: igrexa románica do século XII
• San Giovanni Battista: igrexa do século XII cunha elegante roseta na fachada sinxela.
• Pazo Comunal, de estilo románico, iniciado no século XIII e restaurado no XVI.
• As numerosas torres medievais, incluída a de Dante Alighieri
• Palazzo dei Priori. A fachada, reconstruída en época barroca, presenta unha maciza escaleira exterior. O interior ten un ciclo de frescos de 1429.

O viño italiano DOC de Tarquinia produce viño tinto e branco estilo frizzante. As uvas están limitadas a un rendemento de colleita de 12 ton/ha con viños acabados que necesitan un nivel de alcol mínimo do 10,5%. Os tintos son unha mestura de polo menos un 60% de Sangiovese e/ou Montepulciano, ata un 25% de cesanés e ata un 30% doutras uvas tintas de variedades locais como Abbuoto. Os brancos están compostos polo menos nun 50% de Trebbiano e/ou Giallo, ata un 35% de Malvasia e ata outras 30 variedades de uva locais con excepción de Pinot grigio que está especificamente excluído dos viños DOC de Tarquinia.^[4]

•   Jaruco, Cuba
•   Rabat, Malta

Referencias

• R. Leighton, Tarquinia, an Etruscan City (Duckworth, Londres, 2004).
• Este artigo contén textos da edición de 1911 da Encyclopædia Britannica, dispoñible sen restricións coñecidas de dereito de autor. This work in turn cites:
  • L. Dasti, Notizie storiche archeologiche di Tarquinia e Corneto (Rome, 1878)
  • G. Dennis, Cities and Cemeteries of Etruria (Londres, 1883), i. 301 sqq.
  • Notizie degli Scavi, passim, especially 1885, 513 sqq.
  • E. Bormann en Corp. Inscr. Lai., xi. (Berlin, 1888), p. 510 sqq.
  • G. Körte, "Etrusker" en Pauly-Wissowa, Realencyklopädie, vi. 730 sqq.

• "Corneto Tarquinia". Encyclopædia Britannica (11ª ed.). 1911. 
• Official website Arquivado 02 de agosto de 2016 en Wayback Machine.
• Awayaway.com Arquivado 04 de novembro de 2021 en Wayback Machine., Tarquinia - ancient history of Italy: descriptions of some Etruscan tombs
• Uchicago.edu (3 chapters of George Dennis's Cities and Cemeteries of Etruria)
• Discoversoriano.com Arquivado 28 de setembro de 2007 en Wayback Machine., Information about Tarquinia's Cattle Branding Festival
• / Tarquinia Tourism Information