Клуч (музика)

Клуч (од француски клеф „клуч“) е музички симбол што се користи за означување на висината на пишаните ноти.^[1] Поставено на петолиние, ги означува името и интонацијата на нотите на една од линиите. Оваа линија служи како референтна точка со која може да се одредат имињата на нотите на која било друга линија или простор на петолинието.

Постојат три форми на клучеви што се користат во модерната музичка нотација:Еф, Це и Ге-клучеви. Секоја форма ја доделува својата референтна нота на линија (и во ретки случаи, простор) во зависност од неговото поставување на петолинието.^[2]

Клеф	Име	Нота	Нотна Локација
	Ге-клуч	g1	На линијата што минува низ полжавчето на клучот.
	Це-клуч	1c	На линијата што минува низ центарот на клучот.
	Еф-клуч	f	На линијата што поминува помеѓу двете точки на клучот.

Откако еден од овие клучеви ќе биде поставен на една од линиите на петолинието, другите редови и празни места се читаат во негова релација.

Употребата на различни клучеви овозможува да се напише музика за сите инструменти и гласови, без оглед на разликите во теситурата. Бидејќи модерното петолиние има само пет реда, не е можно да се претстават сите интонации што ги свири оркестарот со само еден клуч, дури и со употреба на помошни линии. Употребата на различни клучеви за разни инструменти и гласови овозможува секој дел удобно да се напише на петолинието со минимум помошни линии. За таа цел, Ге-клучот се користи за високи делови, Це-клучот за средни делови и Еф-клучот за ниски делови - со исклучок на транспонирачки делови, кои се запишани на висина различна од нивниот звук, често дури и во различна октава.

За да се олесни пишувањето за различни теситури, кој било од клучевите теоретски може да биде поставен на која било линија на петолинието. Колку е подолу на петолинието, толку е поголема теситурата; обратно, колку е повисоко позициониран клучот, толку е пониска теситурата.

Бидејќи има пет реда на петолинието и три клуча, може да се чини дека ќе има петнаесет можни клучеви. Шест од нив, сепак, ќе бидат непотребни клучеви (на пример, Ге-клуч на третата линија ќе биде ист како Це-клуч на најдолната линија). Тоа остава девет можни различни клучеви, сите историски користени: Ге-клуч на двете најдолни линии, Еф-клуч на трите горни линии и Це-клуч на која било линија на петолинието, освен највисоката, заработувајќи го името на "подвижен Це-клуч".^[3]

Секој од овие клучеви има различно име засновано на теситурата за која е најдобро одговара.

Во модерната музика, редовно се користат само четири клучеви: виолински-клуч, бас-клуч, алтовски-клуч и тенорски-клуч. Од нив, најупотребувани се виолинскиот и бас-клучот. Тенорскиот-клуч се користи за високиот регистар на неколку инструменти, кои обично користат бас-клуч (вклучително и виолончело, фагот и тромбон), додека алтовскиот-клуч го користи само виолата и неколку други инструменти.

Овде следи целосен список на клучеви, заедно со список на инструменти и гласовни делови кои се означени со нив. Секој клуч е прикажан во својата соодветна положба на петолинието, проследено со неговата релациска нота. (Крст (†) до името на клучот означува дека тој повеќе не е во обична употреба.)

Кога Ге-клучот е поставен на втората линија на петолинието, тој се нарекува виолински-клуч. Ова е најчестиот клуч што се користи денес, првиот клуч што генерално го учат оние што учат музика,^[4] и единствениот Ге-клуч кој сè уште се користи. Поради оваа причина, термините Ге-клуч и виолински-клуч честопати се сметаат за синонимни. Овој клуч историски се користел за обележување делови со високи тонови.

Меѓу инструментите што користат виолински-клуч се виолината, флејтата, обоата, гајдата, англискиот рог, сите кларинети, сите саксофони, рог, труба, корнет, вибрафон, ксилофон, мандолина, блок флејта; се користи и за гитара, која звучи октава пониска од напишаната, како и еуфониум и баритонски рог, и двата звучат за голема нона пониско. За инструменти како харфа и клавијатурни инструменти, виолинскиот-клуч е горното петолиние во партитурите, со цел да се забележат високите тонови. Понекогаш се користи, заедно со тенорскиот-клуч, за највисоки ноти што ги свират инструменти на бас-клуч, како што се виолончело, контрабас (кои звучат пониско за октава), фагот и тромбон. Виолата, исто така, понекогаш користи виолински клуч за многу високи ноти. Виолинскиот-клуч се користи за гласовите на сопранот, мецосопрано, алт, контралт и тенорот. Кога се пее, еден тенорски пејач ќе го отпее парчето октава пониско, и често е напишано со помош на октавен клуч (види подолу) или двоен виолински клуч.

Во XVII и XVIII век, специјален клуч бил користен за музика на виолина, особено онаа објавена во Франција. Поради оваа причина е познат како француски-клуч или француски виолински-клуч, иако почесто се користел во музика за флејта.^[5] Ге-клучот е поставен на првата линија на петолинието и е идентичен со бас клучот, транспониран до две октави.

Кога Еф-клучот е поставен на третата линија, тој се нарекува баритонски-клуч.

Овој клуч се користел за левата рака во музиката за клавијатура (особено во Франција; види Буански ракопис), како и за баритонскиот дел во вокалната музика.

Баритонскиот-клуч има поретка варијанта како Це-клуч поставен на 5-та линија што е точно еквивалентно (види подолу).

Кога Еф-клучот е поставен на четвртата линија, тој се нарекува бас-клуч. Ова е единствениот Еф-клуч што се користи денес, така што термините „Еф-клуч“ и „бас-клуч“ честопати се сметаат за синонимни.

Овој клуч се користи за виолончело, еуфониум, контрабас, бас гитара, фагот, Контрафаготот, тромбон, баритонски рог, туба и темпани. Се користи и за најниските ноти на хорната, и за баритон и бас гласови. Тенорскиот глас е запишан во бас-клуч кога тенорот и басот се напишани на истото петолиние. Бас-клучот е долниот клуч во партитури за инструментите како харфа и клавишните инструменти. Контрафаготот, контрабасот и електричниот бас звучат октава пониско од напишаното ниво; вообичаено не се прави нотација за овој факт, но некои композитори/издавачи ставаат „8“ под клучот за овие инструменти на целосната партитура, на диригентот за да се разликува од инструментите што природно звучат во рамките на клучот.

Кога Еф-клучот е поставен на петтата линија, тој се нарекува суб-бас клуч. Идентичен е на виолинскиот, транспониран надолу за 2 октави.

Јоханес Окегем и Хајнрих Шуц го искористиле овој клуч да напишат делови за низок бас, со што се појавил доцна во „Музичката понуда“ на Бах.

Кога Це-клучот е поставен на третата линија на петолинието, тој се нарекува алт или виола-клуч.

Овој клуч моментално се користи за виола, виола д'амор, виола да гамба, алт тромбон и мандола. Тој е исто така поврзан со контратенорниот глас и затоа се нарекува контра-тенор (или контратенор) клуч.^[6] Остатоци од ова преживеале со користењето на клучот од страна на Сергеј Прокофјев за англискиот рог, како и во неговите симфонии. Повремено се појавува во музичката клавијатура до денес (на пример, во Органските корали на Брамс и во „Сон“ за пијано на Џон Кејџ).

Кога Це-клучот е поставен на четвртата линија на петолинието, тој се нарекува тенорски-клуч.

Овој клуч се користи за горните опсези на фагот, виолончело, еуфониум, контрабас и тенорскиот тромбон. Овие инструменти користат бас-клуч за ниски до средни опсези; виолински-клуч се користи и за нивните горни крајности. Кога се користи за контрабас, звукот е понизок за октава од напишаното. Делови за тенор виолина биле исто така подготвувани на овој клуч (види на пр Оп. 11 на Џовани Батиста Витали). Порано, го користеле тенорите во вокалната музика, но неговата употреба била во голема мера заменета или со октавна верзија на виолинскиот-клуч, каде бил нотиран сам (тенорот) или бас-клуч на кој бил комбиниран на едно петолиние со басовите делници.

Кога Це клучот е поставен на 5-та линија од петолинието, тој се нарекува баритонски-клуч. Тоа е точно еквивалентно на другата почеста форма на баритонски-клуч, Еф-клуч поставен на 3-та линија.

Кога Це-клучот е поставен на втората линија на петолинието, тој се нарекува мецосопрански-клуч.

Мецосопранскиот-клуч е особено популарен во азербејџанската музика. Широко се користи во музички партитури напишани за Тар. Сепак, многу ретко се користи во современи контексти. Традиционално се користел за мецосопрански гласови во оперски улоги, особено од композиторот Клаудио Монтеверди.^[7] Овој клуч се користел и за одредени делови на флејтата за време на ренесансата, особено при удвојување на гласовите.^[8]

Кога Це-клучот е поставен на првата линија на петолинието, тој се нарекува сопрански-клуч.

Овој клуч се користел за десната рака кај музиката за клавијатурни инструменти (особено во Франција), како и во вокалната музика за сопран, а понекогаш и за висока виола да гамба  делови заедно со алтовскиот-клуч. 

Почнувајќи од XVIII век, виолинскиот-клуч се користел за транспонирачки инструменти што звучат за октава пониско, како што е гитарата; користен е и за тенорскиот глас. За да се избегне двосмисленост, понекогаш се користеле изменети клучеви, особено во контекст на хорско пишување; од прикажаните, на првиот пример, третиот Це-клуч, лесно се помешува со тенорскиот-клуч и е најредок.

Ова најчесто се среќава во тенорските делови во повеќегласни партитури, во кои е виолински-клуч со бројката 8 под него, што укажува на тоа дека интонациите звучат октава под напишаната вредност. Бидејќи вистинскиот тенорски-клуч се помалку се користел вокалните списи, овој виолински-клуч со 8 долу, честопати се нарекува тенорски-клуч. Истиот клуч понекогаш се користи и за октавна мандолина. Во некои партитури, истиот концепт се толкува со употреба на двоен клуч - два Ге-клуча кои се преклопуваат еден со друг.

Тенорското бенџо обично се бележи во виолински-клуч. Сепак, нотацијата варира меѓу пишаната интонација што звучи октава пониско (како во музиката за гитара и наречен октавна интонација во повеќето тенорски бенџо методи) и музиката што звучи како пишаната интонација (наречен вистински тон). Има обиди да се користи виолинскиот-клуч со дијагонална линија низ горната половина на клучот, за да се наведе интонацијата на октавата, но ова не се користи секогаш.

На другиот крај од спектарот, виолинските клучеви со 8ки позиционирани над клучот може да се користат за пиколо, пени свирче, запис за сопран и сопранино блок флејти и други високи делници за дрвени дувачки инструменти. За гарклајн (сопранисимо) блок флејтата, се користи виолински-клуч со ознака 15 над него и звучи две октави над стандардниот виолински, чија најниска нота е две октави над це1.

Еф-клучот може да биде означен и со октавен маркер. Еф-клучот означен да звучи за октава пониско се користи за инструменти како што се контрабас и контрафагот. За бас блок флејтите се користи Еф-клучот означен да звучи октава повисоко. Сепак, и двете се исклучително ретки. На италијански партитури до увертирата на Џоакино Росини до Вилијам Тел, англискиот рог бил пишуван на бас-клуч, октава пониско од звукот.^[9] Неизменетиот бас-клуч е толку чест што инструменталистите и вокалистите, чии опсези лежат под петолинието, едноставно го учат бројот на помошни линии за секоја нота, а ако вистинските ноти на линијата лежат значително над басот, композиторот или издавачот честопати едноставно ќе го напише делот или во виолински-клуч за високите тонови или ќе забележи октава долу, 8va, под нотите.

Користењето на клучеви обележани со октава се чини дека се зголемило бидејќи компјутерите станале поважни во музичката транскрипција. Изведувачите обично ќе ја знаат вистинската октава со или без обележување на октавата. Сепак, соодветната употреба на обележување на октава во софтверите за едитирање на партитурите, гарантира дека музичките податотеки (како што се MIDI-датотеките) генерираат тонови во нивните соодветни октави.

Неутралниот или ударниот-клуч не е клуч во иста смисла како што се клучевите Еф, Це и Ге. Едноставно, тоа е конвенција што индицира дека линиите и празнините на петолинието се доделени на ударни инструменти без прецизна интонација. Со исклучок на некои вообичаени тапани и марширачки перкусиони распореди на удирања, пишувањето клуч на линиите и празнините за овие инструменти не е стандардизирано, затоа индикациите над петолинието се неопходни за да се означи што треба да се свири. Ударните нструментите со определена интонација не користат неутрален-клуч, а тимпани, (нотирани во бас клучот), ксилофон, вибрафон, металофон, маримба, глокеншпил, ѕвончиња (забележани во две петолинија) обично се нотирани на различни петолинија за разлика од ударните со неопределена висина.

Петолинијата со неутрален-клуч не секогаш имаат пет реда. Вообичаено, петолинијата за ударни удари имаат само една линија, иако може да се користат и други конфигурации.

Неутралниот-клуч понекогаш се користи кога неударачките инструменти, кога свират продолжени техники без интонација, како што се удирање по телото на виолината, виолончелото или акустичната гитара, или кога на еден хор му е наложено да плеска, да гази или да чука, но почесто ритмите се запишуваат со Х-ознаки во нормалниот опсег на инструментот со коментар поставен погоре за соодветното ритмичко дејство.

За гитари и други жичени инструменти, можно е да се нотира таблатура наместо обични ноти. Во овој случај, често се пишува TAB-знак наместо клуч. Бројот на редови на петолинието не е нужно пет: една линија се користи за секоја жица на инструментот (така, за стандардни гитари со шест жици, би се користеле шест реда, четири реда за традиционалната бас гитара). Бројот на линиите покажува на која жица треба да се свири нотата. Овој TAB-знак, како и перкусиониот клуч, не се клучеви во вистинска смисла, туку се симбол употребувани наместо клуч.

Првобитно, наместо посебен симбол, клуч, референтната линија на петолинието едноставно била обележана со името на нотата што требала да ја носи: Еф и Це и, поретко, Ге. Овие биле најчесто користените „клучеви“ или litterae clavis (клучни букви), во грегоријанска вокална нотација. Со текот на времето, облиците на овие букви се стилизирале, што довело до нивните денешни верзии.

Се користат многу други клучеви, особено во раниот период на нотација за миси, вклучувајќи ги повеќето ноти од ниските Γ (гама; нотата која денес се забележува на долната линија на бас клучот) до Ге над ц1, напишано со мала буква „g“, и вклучувајќи и две форми на мали букви „b“ (за нотата одма под ц1): кружни за B♭ и квадратни за B♮. По редослед на употреба, овие клучеви биле: Еф, це, еф, Це, Де, a, ге, e, Ге, Бе, и кружните и квадратните b ноти.^[10]

Во полифонинот период до 1600 година, повремено се користеле необични клучеви за делови со екстремно високи или ниско напишани теситури. За многу ниски бас делови, Ге-клучот се наоѓа на средната, четвртата или петтата линија на петолинието (на пр., Во Реквиемот на Пјер де Ла Руе и во книгата за танцување на средината на XVI век, објавена од браќата Хесен); за многу високи делови, високиот Де-клуч (d) и уште повисокиот „ff“ клуч (на пр., во книгата Мулинер) се користеле за да ги претстават нотите напишани на четвртата и горните линии на виолинскиот-клуч.^[11]

Различни форми на различни клучеви опстојувале сè до неодамна. Еф-клучот бил користен до крајот на 80-тите години на минатиот век, во некои случаи (како химни) или во британски и француски публикации:

Во печатена музика од XVI-ти и XVII век, Це-клучот често заземал форма како скала, во која двете хоризонтални скали ја опкружуваат линијата на клучот, означена како Це:; оваа форма преживеала во некои печатени изданија во XX век.

Це клучот порано бил напишан на повеќе аголен начин, понекогаш сè уште користен или, уште повеќе, поедноставен К- облик, кога го пишувале клучот рачно:

Во современата номинација на грегоријански песни, Це-клучот е напишан (на четирилиние) во форма и Еф-клучот како

Процутот на горниот дел на Ге клучот веројатно произлегува од курзивната С за „сол“, името за „Ге“ во солфежот.^[12]

Це клучевите (заедно со Ге, Еф, Де и А-клучевите) порано биле користени за нотација на вокална музика. Номинално, деловите на гласовите на сопранот биле напишани во Це-клуч или во прва линија или во втора линија (сопран или „ мецосопран“) или Ге на втора линија (виолински), на алт или на тенор гласови на третата линија Це (алтовски клуч), тенорскиот глас на четвртата линија Це-клуч (тенорскиот клуч) и бас гласот на третата, четвртата или петтата линија Еф (баритон, бас или суб-бас клуч).

До XIX век, во најчестиот аранжман за вокална музика се користеле следниве клучеви:

• Сопран = сопрански-клуч (прва линија, Це-клуч)
• Алт = алтовски-клуч (трета линија, Це-клуч)
• Тенор = тенорски-клуч (четврта линија, Це-клуч)
• Бас = бас-клуч (четврта линија, Еф-клуч)

Во помодерните публикации,четириделната хармонијата на паралелните петолинија обично се пишува поедноставно како:

• Сопран = виолински-клуч (втора линија, Ге-клуч)
• Алт = виолински-клуч
• Тенор = виолински-клуч со 8 подолу или двоен виолински клуч. Многу парчиња, особено оние од пред XXI век, користеле непроменет виолински, со очекување дека тенорите сепак ќе пеат октава пониска од нотацијата.
• Бас = бас-клуч (четврта линија, Еф-клуч)

Ова може да се сведе на две петолинија, петолинието за сопрано/алто со виолински-клуч и тенор/бас петолиние обележано со бас-клуч.

Комбинациите на клучеви играле улога во модалниот систем к��н крајот на XVI век и се сугерирало дека одредени комбинации на клучеви во полифоната музика на вокалната полифонија од XVI век биле резервирани за автентични модуси, а други за плагални,^[13][14] но прецизните импликации се предмет на многу научни дебати.^{[15][16][17][18]}

Музиката може да се транспонира на повидок ако различен клуч е ментално заменет со пишаниот. На пример, да се свири дел за А-кларинет, Бе-кларинетист може да го замени ментално тенор клучот со пишанит виолински-клуч, а концертната музичка интонација во бас-клуч може да се прочита на Ес-инструмент како да е во виолински-клуч, иако копчињата и октавите на нотите сепак ќе треба да се прилагодат.

• Кијавете
• Транспозиција на клуч

• Данделот, orорж . 1999 година Manuel pratique pour l'étude des clefs, ревидиран од Бруно Гинер и Армел Чоквард. Париз: Макс Ешиг.
• Дел Мар, Норман . 1981 година Анатомија на оркестарот . Беркли: Универзитет во Калифорнија Прес.ISBN 0-520-04500-9ISBN 0-520-04500-9 (крпа);ISBN 0-520-05062-2 .
• Организација на Долмеч. 2011 година " Контра-тенорски раководител ". Во музички речник на Интернет, Долмеч онлајн (пристапено на 23 март 2012 година).
• Хесен, Павле и Бартоломеј Хесен. 1555 година. Viel feiner lieblicher Stucklein, spanischer, welscher, englischer, frantzösischer Композиција и Тенц, убер Дреј Хунтерт, Мит Сехсен, Фенфен, Ун Вијерн, аранжман за Инструмент us Зусамен Брахт . Бреслау: Крисипн Шарфенберг.
• Хили, Дејвид. 2001 година "Clef (i)". Речник на музика и музичари „Нов Гроув“, второ издание, изменето од Стенли Сади и Johnон Тајрел . Лондон: Macmillan Publishers.
• Кидсон, Френк. 1908 година. Еволуцијата на потписите на Клеф. The Musical Times 49, бр. 785 (1 јули), стр. 443–44.
• Кидсон, Френк. 1909 г. Еволуцијата на потписите на Клеф (Втор член). Во The Musical Times 50, бр. 793 (1 март), стр. 159–60.
• Мур, Johnон Викс. 1876 година. Речник за музички информации: Содржи и вокабулар на музички термини и список на современи музички дела објавени во САД од 1640 до 1875 година . Бостон: Оливер Дитсон.
• Морис, Рој и Хауард Фергусон. 1931 година. Подготвителни вежби при читање на оценки . Лондон: Оксфорд Универзитет Прес.
• Смитс ван Васберг, osус 1951 година. „Музичката нотација на Гвидо од Арецо“. Музика дисциплина 5: 15–53.

• Прочитај, Гарднер. 1964 година Музичка нотација: Прирачник за модерна пракса . Бостон: Алејн и Бејкон, Inc. Второ издание, Бостон: Алејн и Бејкон, Inc., 1969., препечатено како Кресендо книга, Њујорк: Таблинџер паб. Копродукции, 1979 година.ISBN 0-8008-5459-4ISBN 0-8008-5459-4 (крпа),ISBN 0-8008-5453-5 (пбк).