Łęczycanie (plemię)

Łęczycanie – plemię lechickie zamieszkujące obszar oddzielający Polan od Mazowszan. Od południa byli odgraniczeni od plemienia Sieradzan bagnistym Nerem^[1].

Łęczycan wymienił w spisie plemion kronikarz Nestor, używając swej nazwy Łutyczanie^[1].

Nazwa Łęczycanie pochodzi od grodu Łęczycy, będącego czołem opola.^{[potrzebny przypis]}

Tereny Łęczycan leżą obecnie w województwie łódzkim.

Współcześni historycy negują istnienie osobnego plemienia Łęczycan^[2]. Między innymi Stanisław Marian Zajączkowski stwierdził, że "na istnieniu późniejszych ziem łęczyckiej i sieradzkiej jako odrębnych jednostek terytorialno-ustrojowych nie można opierać twierdzenia o istnieniu odrębnych plemion Łęczycan i Sieradzan w czasach dawniejszych"^[3].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Plemiona lechickie i ich ziemie. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1903.
↑ Alina Kępińska: Łęczyckie - Historia regionu. Gwary polskie Przewodnik pod red. Haliny Karaś. [dostęp 2010-10-23].
↑ Stanisław Marian Zajączkowski: Studia nad terytorialnym formowaniem ziemi łęczyckiej i sieradzkiej. Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 1951, s. 70.

[Gloger1903-1] Plemiona lechickie i ich ziemie. W: Zygmunt Gloger: Geografia historyczna ziem dawnej Polski. Kraków: Spółka Wydawnicza Polska, 1903.

[2] Alina Kępińska: Łęczyckie - Historia regionu. Gwary polskie Przewodnik pod red. Haliny Karaś. [dostęp 2010-10-23].

[3] Stanisław Marian Zajączkowski: Studia nad terytorialnym formowaniem ziemi łęczyckiej i sieradzkiej. Łódź: Łódzkie Towarzystwo Naukowe, 1951, s. 70.

[1]