Charles Sumner

Urodził się 6 stycznia 1811 w Bostonie^[1]. W 1830 roku ukończył studia na Uniwersytecie Harvarda, a trzy lata później Harvard Law School^[2]. W 1834 roku został przyjęty do palestry i rozpoczął prywatną praktykę prawniczą^[2]. Wykładał na swojej alma mater, a także podróżował po Europie i zaangażował się w politykę^[2]. W 1846 roku odrzucił nominację Partii Wigów do Izby Reprezentantów, a dwa lata później był jednym z założycieli Partii Wolnej Ziemi^[2]. Bez powodzenia ubiegał się z jej ramienia o mandat w izbie niższej, jednak w 1851, jako freesoiler, został wybrany do Senatu^[2]. Stanowczo krytykował kompromis 1850 roku i ustawę o Kansas i Nebrasce, nazywając senatorów Stephena Douglasa i Andrew Butlera „zwolennikami niewolnictwa”^[1]. Dwa dni później kongresman Preston Brooks zaatakował i dotkliwie pobił Sumnera laską, uznając jego słowa za obrazę kraju i zniesławienie jego wuja (Butlera)^[1]. Rekonwalescencja Sumnera trwała trzy lata^[1].

W połowie lat 50. przeszedł do Partii Republikańskiej i z jej ramienia pełnił mandat senatora aż do śmierci^[2]. Sprzeciwiał się prezydentowi Abrahamowi Lincolnowi, a później Andrew Johnsonowi w kwestii powojennej polityki odbudowy. Zajął stanowisko, że pokonane stany południowe są podbitą prowincją, niepodlegającą ochronie Konstytucji i że powinny zapewnić gwarancje równego prawa wyborczego Afroamerykanów, zanim zostaną ponownie przyjęte do Unii^[1]. W latach 1861–1871 Sumner był przewodniczącym senackiej Komisji Spraw Zagranicznych^[2]. Został zdymisjonowany z tej funkcji w wyniku konfliktu z prezydentem Ulyssesem Grantem (Sumner sprzeciwiał się aneksji Dominikany)^[1]. Zmarł 11 marca 1874 roku w Waszyngtonie na atak serca^[1].