Grand Prix Australii 1996

Wyścig ten był drugim z rzędu organizowanym w Australii, poprzedni wyścig był zakończeniem sezonu 1995.

Taki Inoue został zgłoszony do wyścigu jako kierowca zespołu Minardi jako pay driver, lecz niedopełnienie warunków umowy przez sponsorów spowodowało, że został on zastąpiony przez Giancarlo Fisichellę.^[1] Decyzji sprzyjał fakt, że Marlbloro wykazało swoje zainteresowanie włoskim kierowcą oraz zaoferowało mu wsparcie finansowe.^[2]

Zawody te były również pierwszymi, w których został użyty nowy sposób startowania wyścigu, który jest używany w Formule 1 po dziś dzień.^[3] Nowy system wykorzystywał pięć czerwonych świateł, zapalających się w interwałach o długości jednej sekundy zaraz po zajęciu pola startowego przez ostatniego kierowcę w stawce. Następnie po pauzie, której długość została ustalona wcześniej, pięć świateł gaśnie jednocześnie.^[4] Był to też pierwszy wyścig, w którym obowiązywała jedna, sobotnia sesja kwalifikacyjna (zamiast dotychczasowych dwóch sesji w piątki i soboty).

Dla Jacques'a Villeneuve był to debiut w Formule 1 zwieńczony pierwszym polem startowym.

Bolidy zespołu Forti nie zakwalifikowały się do wyścigu przez niespełnienie nowej zasady 107% w sesji kwalifikacyjnej, która mówiła, że każdy bolid który uzyskał czas wolniejszy niż 107% najszybszego czasu sesji (którym w tym wyścigu był wynik 1:38.837) nie zakwalifikuje się do wyścigu. Co ciekawe, Forti uzyskało w poprzednim wyścigu (którym było kończące sezon Grand Prix Australii 1995) siódme miejsce - był to najlepszy rezultat zespołu w historii.^[5]

Zasada ta została prowadzona w celu zwiększenia bezpieczeństwa w trakcie wyścigów - miała ona zniwelować znaczące różnice w prędkościach osiąganych przez najsłabsze zespoły w stawce.^[6]

Pierwsza linia została zdominowana przez obu kierowców zespołu Williams, Jacques'a Villeneuve'a oraz Damon'a Hill'a. W pierwszym zakręcie Hill został przyblokowany przez Irvine'a, przez co stracił prędkość i został wyprzedzony przez oba bolidy Ferrari jeszcze przed trzecim zakrętem. W dalszej części stawki, Jean Alesi zajechał drogę Hakkinen'owi i Barrichello co rozpoczęło falę nagłego hamowania przez kierowców znajdujących się za nimi, którzy próbowali uniknąć kolizji. David Coulthard przy hamowaniu gwałtownie skręcił w lewo i uderzył w bok bolidu Sauber prowadzonego przez Johnny'ego Herbert'a. Herbert gwałtownie hamował próbując uniknąć kolizji - niestety jadący za nimi Martin Brundle nie zdążył wytracić prędkości. W rezultacie, jego bolid uderzył auta Coulthard'a i Herbert'a a następnie wzbił się w powietrze i koziołkował, lądując w pułapce żwirowej. Brundle wyszedł z groźnie wyglądającego wypadku bez szwanku. Wyścig został przerwany do czasu uprzątnięcia toru z odłamków rozbitych samochodów.^[3][7]

Po ponownym starcie wyścigu doszło do niewielkiego kontaktu między Pedro Diniz'em a Martin'em Brundle - w rezultacie kierowca Jordan'a wpadł w poślizg i zakończył swój udział w wyścigu. Williams ponownie dominował wraz z prowadzącym Villeneuve'em i drugim Hill'em. Schumacher zajmował trzecią pozycję, lecz tracił do liderów pół minuty po drugim pit stopie. Podczas 28 okrążenia napotkał na problemy z układem hamulcowym, które wykluczyły go z wyścigu pięć okrążeń później. Trzecia lokata została przejęta przez jego zespołowego kolegę Irvine'a, pomimo że zaliczył on kontakt z Benetton'em Jean'a Alesi na szóstym okrążeniu, kiedy Alesi próbował go wyprzedzić. Do końca wyścigu Villeneuve zwalniał przez pogłębiający się wyciek oleju, który pozwolił Hill'owi na przejęcie prowadzenia.

Hill odniósł swoje czternaste zwycięstwo w karierze, wyrównując rekord zwycięstw swojego ojca, Graham'a. Było też to drugie zwycięstwo Damon'a z rzędu w Australii (poprzedni wyścig wygrał na torze Adelaide w 1995 roku). Tuż za nim uplasowali się debiutujący Villeneuve i Irvine.

• Wyniki na oficjalnej stronie Formuły 1 (ang.)
• Wyniki w serwisie Wyprzedź mnie!