Ulica Jadowska w Warszawie
| Szmulowizna | |||||||||||||
 Ulica Jadowska przy Łomżyńskiej | |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||||||||||
| Przebieg | |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Warszawy  | |||||||||||||
Położenie na mapie Polski  | |||||||||||||
Położenie na mapie województwa mazowieckiego  | |||||||||||||
 52°15′42,4″N 21°03′25,9″E/52,261778 21,057194
| |||||||||||||
Ulica Jadowska – ulica w dzielnicy Praga-Północ w Warszawie.
Historia
Ulica Jadowska została wytyczona latach 1928-30, w ostatnim etapie parcelacji Szmulowizny, przyłączonej do Warszawy w roku 1889. Po jej obu stronach wytyczono osiem parcel, zabudowanych wkrótce skromnymi trzypiętrowymi kamienicami; równocześnie wystawiono nowoczesne latarnie gazowe o konstrukcji z lat dwudziestych XX wieku. Nazwa ulicy pochodzi od miejscowości Jadów[1].
W okresie okupacji zniszczeniu uległa zabudowa parzystej strony ulicy; ocalały dwa zespoły bliźniaczych kamienic pod nr. 5/5A i 7, oraz pięć latarni gazowych, przerobionych w latach 90. XX wieku na elektryczne.
Pod numerem 2 znajduje się piekarnia i Warszawskie Muzeum Chleba.
Przypisy
- ↑ Dorota Wilkiewicz: Ulice i uliczki naszej Pragi. Warszawa: Towarzystwo Przyjaciół Pragi, 1999, s. 34. ISBN 83-906889-2-1.
Bibliografia
- Jarosław Zieliński: Atlas Dawnej Architektury Ulic i Placów Warszawy, tom 5. Towarzystwo Opieki nad Zabytkami, 1999, s. 32. ISBN 83909794-6-2.