Loverboy (zespół muzyczny)
 Loverboy 2017. Paul Dean (z lewej) i Mike Reno (z prawej) | |
| Rok założenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność |
1979–obecnie |
| Wydawnictwo |
Columbia Records, |
| Skład | |
| Mike Reno, Paul Dean, Doug Johnson, Matt Frenette, Ken "Spider" Sinnaeve | |
| Byli członkowie | |
| Scott Smith | |
| Instrumentarium | |
| gitara, instrumenty klawiszowe, perkusja | |
| Strona internetowa | |
Loverboy – kanadyjska grupa rockowa założona w 1979 w Calgary.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Grupa została utworzona przez pięciu kanadyjskich muzyków: Mike Reno (śpiew), Paula Deana (gitara), Douga Johnsona (instrumenty klawiszowe), Scotta Smitha (gitara basowa) i Matta Frenette'ego (perkusja). Nazwa zespołu została wymyślona podczas pewnego wieczornego spotkania towarzyskiego Reno i Deana z ich dziewczynami[1].
Debiutancki występ grupy miał miejsce 19 listopada 1979 w Vancouver podczas koncertu zespołu "Kiss". Odrzucany przez wszystkie większe wytwórnie w Stanach Zjednoczonych, zespół podpisał w końcu kontrakt płytowy z wytwórnią "Columbia Records of Canada". Jego owocem był debiutancki album grupy, wydany 20 marca 1980 roku pod nazwą własną zespołu (Loverboy). Album okazał się wielkim sukcesem – w samej Kanadzie sprzedano ponad 700 tys. płyt[2]. W USA płyta miała premierę w listopadzie tego samego roku i również cieszyła się sporym powodzeniem – sprzedano ponad 2 mln egzemplarzy, zespół wykonał blisko 200 koncertów u boku tak znanych grup jak: Cheap Trick, ZZ Top, Kansas, Def Leppard[3]. Album w maju 1981 dotarł do 13 miejsca rankingu "Billboard 200"[4]. Debiutancki singiel grupy – Turn Me Loose – znalazł się na 35 miejscu amerykańskiej "Billboard Hot 100" w początku roku 1981[4]
Drugi album grupy, wydany już w październiku 1981, Get Lucky stał się największym sukcesem zespołu – sprzedano ponad 4 mln egzemplarzy[5]. Był to najlepiej sprzedający się album grupy w USA – 7 miejsce na liście "Billboard 200" w 1982 roku (122 tygodnie w zestawieniu)[4]. W tym samym roku w Kanadzie grupa otrzymała sześć nagród Juno Awards, co jest do dziś (2018) nie pobitym rekordem[6].
W listopadzie 1983 roku ukazał się trzeci album grupy – Keep It Up. Znalazł się w pierwszej 10-ce "Billboard 200"[4]. Singiel pierwszego utworu na płycie – Hot Girls in Love – dotarł do 11 miejsca "Billboard Hot 100"[4]. Teledysk do utworu oraz do kolejnego singla z tej samej płyty – Queen of the Broken Hearts – stały się bardzo popularne w MTV. Sama grupa rozpoczęła również trasę koncertową, po raz pierwszy jako "headliner" (tj. jako nie zespół poprzedzający, ale główna atrakcja koncertu). Podczas Letnich Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles utwór grupy pt. Nothing's Gonna Stop You Now był "leitmotivem" reprezentacji USA[7]. Również w 1984 roku "Loverboy" zadebiutował w filmie – ich utwór Destruction został wykorzystany w ścieżce dźwiękowej rockowej wersji ponownie zmontowanego, głośnego filmu Metropolis Fritza Langa z 1927 roku w opracowaniu Giorgio Morodera[8].
Lovin 'Every Minute of It – czwarty album zespołu ukazał się w sierpniu 1985 roku. W USA pod względem sprzedaży zyskał status podwójnej platynowej płyty. Album we wrześniu tego samego roku zajął 3 miejsce na liście przebojów Mainstream Rock Songs magazynu Billboard[4], a dwa utwory się na nim znajdujące dotarły do pierwszej dziesiątki Hot 100 tego magazynu (Lovin' Every Minute of It – miejsce 9 w listopadzie 1985 i This Could Be the Night – miejsce 10 w marcu 1986)[4]. W 1986 roku zespół nagrał piosenkę Heaven in Your Eyes, która została wykorzystana w kultowym obrazie kina lat 80. pt. Top Gun[2]. Singiel w październiku 1986 roku dotarł do 12 miejsca Hot 100[4].
We wrześniu 1987 roku ukazał się piąty album grupy – Wildside. Nieoczekiwanie, pyta sprzedawała się słabo (42 pozycja na "Billboard 200"[4]). Największy jej "hit", napisany wespół z Jonem Bon Jovi i Richie Samborą – Notorious dotarł w październiku 1987 do zaledwie 38 miejsca na liście Hot 100[4].
W 1988 roku, na skutek ciągłych napięć między Deanem i Reno, doszło do rozpadu grupy. Dean rozpoczął karierę solową, której efektem był album Hardcore wydany w maju 1989. W październiku tego samego roku "Columbia Records" wypuściła na rynek kompilacyjny Big Ones, na którym znajdowały się największe przeboje grupy. W tym samym roku miała również miejsce nieudana próba wznowienia działalności zespołu. Zespół ponownie reaktywował się dopiero dwa lata później – w październiku 1991. Rok później (1992) grupa odbyła swoją pierwszą, od czasu rozpadu, trasę koncertową po Kanadzie. W 1993 Loverboy rozpoczął 64 z kolei tournee po Stanach Zjednoczonych. W 1994 roku "Columbia Records" wydała dwa kolejne kompilacyjne albumy zespołu: Loverboy Classics i Temperature's Rising. Jednak kolejny, w pełni autorski album zespołu (szósty z kolei) Six ukazał się dopiero trzy lata później – w 1997 roku. Zawierał on pierwsze od czasu rozpadu grupy, nowe piosenki zespołu, z których żadna nie okazała się być przebojem. Pomimo to grupa z sukcesem kontynuowała działalność sceniczną do listopada 2000 roku, kiedy to basista Scott Smith uległ śmiertelnemu wypadkowi[9]. Rok później zastąpił go Kenneth "Spider" Sinnaeve – były członek zespołów The Guess Who i "Red Rider"[10], a trasa koncertowa zespołu z roku 2001 została zadedykowana pamięci Smitha. Rok później, specjalną trasą koncertową, zespół celebrował swoje oficjalne 25-lecie, które przypadło rok wcześniej (1979-2004). Udane tournee przedłużyło się do roku 2006, w którym to z okazji jubileuszu ukazało się ponowne, zremasterowane wydanie Get Lucky – drugiego albumu grupy z 1981 roku, największego sukcesu zespołu.
W 2007 roku ukazał się kolejny, siódmy z kolei, studyjny album grupy pt. Just Getting Started. W 2009 roku podczas gali "Juno Awards" zespół został włączony do "Canadian Music Hall of Fame" – kanadyjskiej galerii sław wybitnych artystów muzycznych CARAS (Canadian Academy of Recording Arts and Sciences)[6]. 21 lutego 2010 zespół wziął udział w uroczystym wręczaniu nagród ("Vancouver Victory Ceremonies") podczas Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Vancouver[11]. W sierpniu 2012, w Stanach i w Europie, ukazał się ósmy z kolei album grupy pt. Rock 'n' Roll Revival, a dwa lata później (2014) premierę miał dziewiąty krążek pt. Unfinished Business. Obydwie płyty, łącznie z poprzednią Just Getting Started okazały się być przeciętnym sukcesem. Zawierały w większości ponowne wersje starych przebojów grupy, chociaż, w opinii krytyków, zagranymi i zaśpiewanymi w najlepszym stylu "Loverboy"[12][13][14]. Pomimo to "Loverboy" pozostaje prawdopodobnie najlepszą, kanadyjską grupą muzyki pop lat 80. XX w. z wynikiem milionów sprzedanych płyt na całym świecie (do 2009 roku było to ponad 20 mln)[2].
Dyskografia [a]
[edytuj | edytuj kod]- 1980 Loverboy
- 1981 Get Lucky
- 1983 Keep It Up
- 1985 Lovin' Every Minute of It
- 1987 Wildside
- 1987 Six
- 2007 Just Getting Started
- 2012 Rock 'n' Roll Revival
- 2014 Unfinished Business
Ścieżki dźwiękowe do filmów
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Utwór | Film |
|---|---|---|
| 1986 | "Heaven in Your Eyes" | Top Gun |
| 2001 | "Turn Me Loose" | Wet Hot American Summer |
| 2001 | "When it's Over" | |
| 2003 | "Working for the Weekend" | Aniołki Charliego: Zawrotna szybkość |
| 2006 | "Working for the Weekend" | Klik: I robisz, co chcesz |
| 2010 | "Hot Girls in Love" | Dziewczyna z ekstraklasy |
| 2015 | "Working for the Weekend" | Piksele |
Członkowie grupy
[edytuj | edytuj kod]Obecni
[edytuj | edytuj kod]- Mike Reno – wokal (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
- Paul Dean – gitara solowa, wokal towarzyszący (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
- Doug Johnson – instrumenty klawiszowe, wokal towarzyszący, (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
- Matt Frenette – perkusja (1979–1988, 1989, 1991–obecnie)
- Ken "Spider" Sinnaeve – gitara basowa, wokal towarzyszący, (2001–obecnie)
Byli
[edytuj | edytuj kod]- Scott Smith – gitara basowa, wokal towarzyszący (1979–1988, 1989, 1991–2000; zmarł w 2000)
Oś czasu
[edytuj | edytuj kod]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tylko albumy studyjne
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Peter Lindblad: Loverboy’s Mike Reno is still ‘Lovin’ Every Minute Of It’. [w:] Goldmine. The Music Collector's Magazine [on-line]. 2012-12-23. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ a b c Loverboy. [w:] The Canadian Music Hall of Fame [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ About The Band. [w:] Loverboy website [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (3 kwietnia 2015)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Loverboy. Chart History. [w:] billboard [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Adrien Begrand: Loverboy: Get Lucky. [w:] popmatters.com [on-line]. 2007-01-09. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ a b Canadian Music Hall of Fame 2009. Winner. [w:] Junos [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Various – The Official Music Of The 1984 Games. [w:] Discogs [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Lauren Sisselman: Lauren Looks Back: Fritz Lang’s Expressionist Epic ‘Metropolis’. [w:] Bleeding Cool [on-line]. 2017-07-06. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Jaan Uhelszki: Loverboy Bassist Scott Smith Missing, Presumed Dead. [w:] Rolling Stone [on-line]. 2000-12-04. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Kenneth Spider Sinnaeve. The official website. [w:] www.kenspidersinnaeve [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Rebecca Bollwitt: Vancouver 2010 Concerts and Live Performances. [w:] Miss 604 [on-line]. 2009-12-16. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Jonathan Widran: Loverboy. Just Getting Started. [w:] Allmusic [on-line]. (ang.).
- ↑ Loverboy. Rock n Roll Revival. [w:] Frontiers [on-line]. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
- ↑ Martin Kielty: Loverboy to settle Unfinished Business. [w:] Louder [on-line]. 2014-06-19. [dostęp 2018-04-01]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Strona internetowa zespołu
- "Loverboy" na stronie Kanadyjskiej Encyklopedii Muzyki Pop. jamshowbiz.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-10-21)].
- "Loverboy" w internetowej bazie muzycznej Discogs