Mosze Kol

Mosze Kol

‏משה קול‎

Data i miejsce urodzenia	28 maja 1911 Pińsk, Imperium Rosyjskie
Data śmierci	7 lipca 1989
Minister turystyki w III rządzie Eszkola, I, II i III rządzie Meir oraz I rządzie Rabina
Okres	od 12 stycznia 1966 do 20 czerwca 1977
Przynależność polityczna	Niezależni Liberałowie
Poprzednik	Akiwa Gowrin
Następca	Gidon Patt
Minister rozwoju w III rządzie Eszkola oraz I rządzie Meir
Okres	od 12 stycznia 1966 do 15 grudnia 1969
Przynależność polityczna	Niezależni Liberałowie
Poprzednik	Chajjim Josef Cadok
Następca	Chajjim Landau
Poseł do Knesetu
Przynależność polityczna	Partia Progresywna, Partia Liberalna, Niezależni Liberałowie
Multimedia w Wikimedia Commons

Mosze Kol (hebr.: משה קול, ang.: Moshe Kol, ur. 28 maja 1911 w Pińsku, zm. 7 lipca 1989) – izraelski polityk, w latach 1966–1977 minister turystyki, w latach 1966–1969 minister rozwoju, w 1951, w latach 1959–1966, w 1969 oraz w 1974 poseł do Knesetu z list Partii Progresywnej, Partii Liberalnej i Niezależnych Liberałów. Sygnatariusz Deklaracji niepodległości Izraela.

Urodził się 28 maja 1911 w Pińsku w Imperium Rosyjskim. Już w niepodległej Polsce uczęszczał w tym mieście do chederu. Działał w organizacjach syjonistycznych – był jednym z założycieli i przywódców ruchu młodzieżowego Ha-Owed ha-Cijjoni (Robotnik Syjonistyczny). W 1932 wyemigrował do, będącej pod brytyjskim mandatem, Palestyny i osiedlił się w prowadzonym przez organizację kibucu w okolicach Kefar Sawy^[1].

Ukończył studia na Uniwersytecie Hebrajskim w Jerozolimie, został sekretarzem Ha-Owed ha-Cijjoni i przedstawicielem organizacji w związku zawodowym Histadrut. W latach 1941–1946 był członkiem komitetu wykonawczego Histadrutu, a od 1948 do 1964 członkiem rady dyrektorów Agencji Żydowskiej i szefem departamentu imigracji^[1].

Był jednym z sygnatariuszy ogłoszonej 14 maja 1948 Deklaracji niepodległości Izraela^[2] i członkiem Tymczasowej Rady Państwa w latach 1948–1949 oraz założycielem Partii Progresywnej^[1].

W wyborach parlamentarnych w 1951 po raz pierwszy dostał się do izraelskiego parlamentu z listy Partii Progresywnej^[1], jednak już 10 września 1951 zrezygnował z zasiadania w drugim Knesecie, a mandat po nim objął Idow Kohen^[3]. Powrócił do parlamentu po wyborach w 1959. W kolejnych wyborach uzyskał reelekcję z listy Partii Liberalnej, powstałej po połączeniu Partii Progresywnej i Ogólnych Syjonistów. 16 marca 1965 znalazł się w grupie byłych działaczy Partii Progresywnej (Pinchas Rosen, Jizhar Harari, Jicchak Golan, Rachel Kohen-Kagan, Beno Kohen, Jehuda Sza’ari), którzy – w sprzeciwie przeciwko planowanemu połączeniu Liberałów z Herutem i stworzeniu Gahalu – opuścili Partię Liberalną tworząc nowe ugrupowanie – Niezależnych Liberałów^[4], z którym Kol był już związany do końca swojej kariery politycznej^[1].

Kolejny raz dostał się do Knesetu w wyborach w 1965^[1], jednak już 11 stycznia 1966 po raz drugi zrezygnował z mandatu poselskiego, który objął po nim Jicchak Golan^[5]. Następnego dnia objął dwie teki ministerialne w nowo utworzonym trzecim rządzie Lewiego Eszkola – został ministrem turystyki oraz rozwoju. Jego poprzednikami w tych resortach byli odpowiednio Akiwa Gowrin^[6] oraz Chajjim Josef Cadok. Oba stanowiska utrzymał również w tworzonym w marcu 1969 pierwszym rządzie Goldy Meir. W wyborach w październiku 1969 ponownie dostał się do Knesetu^[1], by już 15 grudnia złożyć mandat poselski – jego następcą został Nissim Eliad^[7]. W tym samym dniu wszedł w skład drugiego rządu Goldy Meir, już tylko jako minister turystyki, Ministerstwo Rozwoju objął Chajjim Landau. Kol dostał się także do Knesetu ósmej kadencji, po wyborach w grudniu 1973^[1], by 10 marca 1974 zrezygnować, ponownie na korzyść Eliada^[8], a samemu pozostać na stanowisku ministra w trzecim rządzie Meir, a po jej rezygnacji – w pierwszym rządzie Rabina^[1]. W wyborach w 1977 nie uzyskał reelekcji^[1]. Jego następcą na stanowisku ministra turystyki został Gidon Patt^[6].

W latach 1961–1984 wydał kilka publikacji książkowych na tematy związane z liberalizmem, kwestiami izraelsko-arabskimi i sprawami międzynarodowymi, a także autobiografię^[1].

Zmarł 7 lipca 1989^[1]. Został pochowany na Górze Oliwnej^[9].