Lokativ er i grammatikken ei bøyingsform av substantivet som i tyding typisk svarer til norske preposisjonar som i og på — og i nokre språk også til, ved og/eller frå.
I nokre språk kan lokativ reknast som ein kasus. Lokativ kan då kallast ein lokal kasus, det vil seie ein kasus som uttrykkjer noko som har med ein stad å gjere; jamfør latin locus 'stad, rom'.
Lokativ er ikkje vanleg i moderne europeiske språk — bortsett frå dei finsk-ugriske og andre uralske språk — men fanst som ein kasus i eldre indoeuropeiske språk. Eldre latin hadde ein lokativ på -ī som overlevde seinare i faste uttrykk som desse:
- domī 'i huset, heime' — lokativ av domus 'hus, heim'
- humī 'på jorda, på bakken' — lokativ av humus 'jord, jordbotn'
- rūrī 'på landsbygda' — lokativ av rūs 'landsbygd'
Elles i verda finst lokativ i mange språk, nedanfor illustrert med nordsamisk, grønlandsk, tyrkisk, swahili og cree.
Kommentarar
Kommentarar til artikkelen blir synleg for alle. Ikkje skriv inn sensitive opplysningar, for eksempel helseopplysningar. Fagansvarleg eller redaktør svarar når dei kan. Det kan ta tid før du får svar.
Du må være logga inn for å kommentere.