Eleiciones xenerales d'Italia de 1994

← 1992 •  • 1996 →
Eleiciones xenerales d'Italia de 1994 630 escaños na Cámara de Diputaos 315 (de 326) escaños nel Senáu d'Italia
Domingo 27 de marzu de 1994
Demografía eleutoral
Votantes :						38.717.043
			- Silvio Berlusconi
			Votos:				Dip. 16.585.516 Sen. 14.110.705
			Senadores obteníos:						156
			- Achille Occhetto
			Votos:				Dip. 13.308.244 Sen. 10.881.320
			Senadores obteníos:						122
			- Mariotto Segni
			Votos:				Dip. 6.098.986 Sen. 5.519.090
			Senadores obteníos:						31
Primer Ministru d'Italia
Titular Carlo Azeglio Ciampi						Elixíu Silvio Berlusconi

Les eleiciones xenerales d'Italia de 1994 realizáronse'l domingu 27 de marzu de 1994 p'anovar la Cámara de Diputaos y el Senáu. Los partíos de centroderecha lideraos por Silvio Berlusconi llograron la mayoría na Cámara de Diputaos y perdieron per llixeru marxe nel Senáu. El Partíu Popular Italianu, los Demócrates Cristianos renombraos, qu'apoderaren la política italiana mientres cuasi mediu sieglu, foi abrasáu. Tomólu solo 29 asientos frente a 206 pal DC dos años antes -fácilmente la peor derrota qu'un gobiernu saliente n'Italia sufriera dalguna vegada, y una de les peores sufiertes por un partíu gobernante d'Europa Occidental.

Introducióse un nuevu sistema eleutoral nestes eleiciones, dempués de l'abolición de la representación proporcional establecida dempués del final de la Segunda Guerra Mundial, por aciu un referendu en 1993.

El nuevu y entrevesgáu sistema eleutoral d'Italia, moteyáu'l Mattarellum (dempués de Sergio Mattarella, quien foi'l proponente oficial), apurrió'l 75% de los escaños na Cámara de Diputaos (la Cámara baxa) escoyíos pol sistema de votación plural, ente que el 25% restante asignar por representación proporcional, con un estragal mínimu del 4%. El métodu acomuñáu col Senáu foi entá más complicáu: el 75% de los escaños por métodu uninominal y el 25% por un métodu proporcional especial que na práutica asignó los escaños restantes a partíos minoritarios.

En 1992, los cinco partíos gobernantes prooccidentales, Democracia Cristiana, el Partíu Socialista Italianu, el Partíu Socialdemócrata Italianu, el Partíu Republicanu Italianu y el Partíu Lliberal Italianu, perdieron gran parte del so poder eleutoral cuasi de la nueche al día por cuenta de una gran cantidá d'investigaciones xudiciales sobre la corrupción financiera de munchos de los sos miembros más destacaos. Esto condució a una mira xeneral de que les próximes eleiciones seríen ganaes pol Partíu Demócrata d'Izquierda, los herederos del antiguu Partíu Comunista Italianu, y la so coalición Alianza de los Progresistes nun siendo qu'hubiera una alternativa.

El 26 de xineru de 1994, el magnate de los medios Silvio Berlusconi anunció la so decisión d'ingresar na política ("entrar al campu", nes sos propies pallabres) presentando'l so propiu partíu políticu, Forza Italia, nuna plataforma centrada en ganar a los comunistes. El so oxetivu políticu yera convencer a los votantes del Pentapartito (esto ye, los cinco partíos gobernantes habituales) que taben sorprendíos y confundíos polos escándalos de Mani Pulite, que Forza Italia ufiertaba tanta novedá como la continuación de les polítiques de mercáu llibre prooccidentales siguíes per Italia. dende'l final de la Segunda Guerra Mundial.

Poco dempués de que decidió entrar na arena política, díxose que los investigadores del casu Mani Pulite taben cerca d'emitir órdenes pal arrestu de Berlusconi y altos executivos del so grupu empresarial. Mientres los sos años de carrera política, Berlusconi declaró en repitíes ocasiones que les investigaciones de Mani Pulite fueron dirixíes por fiscales comunistes que queríen establecer un gobiernu d'estilu soviéticu n'Italia.^[1][2]

Pa ganar les eleiciones, Berlusconi formó dos aliances eleutorales separaes: Polo de les Llibertaes (Polo delle Libertà) cola Lliga Norte (Lega Nord) nos distritos del norte d'Italia, y otru, el Polo del Bon Gobiernu (Polo del Buon Governo), col postfascista Alianza Nacional (Alleanza Nazionale; herederu del Movimientu Social Italianu) nes rexones central y sur.^[3] Nun astutu movimientu pragmáticu, nun s'alió con esti postreru nel Norte porque a la Lliga nun-y gustaben. Como resultancia, Forza Italia aliar con dos partes que nun taben aliaes ente sigo.

Berlusconi llanzó una campaña masiva d'anuncios eleutorales nos sos trés cadenes de televisión. Darréu ganó les eleiciones, con Forza Italia llogrando'l 21% del votu popular, el porcentaxe más altu de cualquier partíu individual.^[4] Una de les promeses más importantes que fizo p'asegurar la victoria foi que'l so gobiernu crearía "un millón d'empleos más".

Per otru llau, l'Alianza de los Progresistes de centroizquierda empobinada por Achille Occhetto, tamién llamada Joyful War Machine, foi compuesta polos dos partíos nacíos de la disolución del Partíu Comunista Italianu: el Partíu Democráticu d'Izquierda y el Partíu de la Refundación Comunista. Una y bones l'alianza taba segura de la victoria, basó la so campaña n'acusar el poder comunicativo de Silvio Berlusconi.

Coalición		Semeya	Nome	Posicion mas recién
	Polo de les Llibertaes – Polo del Bon Gobiernu		Silvio Berlusconi	Presidente de Forza Italia (1994–n'exerciciu)
	Alianza de los Progresistes		Achille Occhetto	Partíu Demócrata d'Izquierda Secretariu del Partíu Demócrata d'Izquierda (1991–n'exerciciu)
	Pactu per Italia		Mariotto Segni	Líder del Pactu Segni (1993–n'exerciciu)

← Resume de los resultaos de les eleiciones a la Cámara de Diputaos del 27 de marzu de 1994 →

Coalición		Partíu		Proporcional			Uninominal			Escaños totales	+/–
				Votos	%	Escaños	Votos	%	Escaños
	Polo de les Llibertaes – Polo del Bon Gobiernu		Forza Italia–CCD (FI–CCD)	8.136.135	21,01	30	18.179.279	47,21	102	132[5]	Nuevu
			Lliga Norte (LN)	3.235.248	8,36	11			107	118	+63
			Alianza Nacional (AN)	5.214.133	13,47	23			87	110	+76
			Llista Pannella (LP)	1.359.283	3,51	0			6	6	−1
		Escaños totales				64			302	366	–
	Alianza de los Progresistes		Partíu Demócrata d'Izquierda (PDS)	7.881.646	20,36	38	12.632.680	32,81	86	124[6]	+17
			Partíu de la Refundación Comunista (PRC)	2.343.946	6,05	11			27	38	+3
			Alianza Democrática (AD)	456.114	1,18	0			18	18[7]	Nuevu
			Partíu Socialista Italianu (PSI)	849.429	2,19	0			14	14	−78
			Federación de los Verdes (FdV)	1.047.268	2,70	0			11	11	−5
			La Rede (LR)	719.841	1,86	0			8	8	−4
		Escaños totales				49			164	213	–
	Pactu per Italia		Partíu Popular Italianu (PPI)	4.287.172	11,07	29	6.019.038	15,63	4	33	−173
			Pactu Segni (PS)	1.811.814	4,68	13			0	13	Nuevu
		Escaños totales				42			4	46	–
	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)			231.842	0,60	0	188.017	0,49	3	3	±0
	Lliga d'Aición del Sur (LAM)			59.873	0,15	0	46.820	0,13	1	1	+1
	Valle d'Aosta (VdA)			Plantía:N/A	Plantía:N/A	0	43.700	0,11	1	1	±0
Total										630	–

Plantía:Barras

Plantía:Barras

← Resume de los resultaos de les eleiciones al Senáu de la República del 27 de marzu de 1994 →

Coalición		Partíu		Uninominal			Proporcional (Escaños)	Escaños totales	+/–
				Votos	%	Escaños
	Polo de les Llibertaes – Polo del Bon Gobiernu		Lliga Norte (LN)	14.110.705[8]	42,66[9]	128	28	60	+35
			Alianza Nacional (AN)					48	+32
			Forza Italia (FI)					35[10]	Nuevu
			Centru Cristianu Democráticu (CCD)					12	Nuevu
			Llista Pannella (LP)					1	+1
		Escaños totales						156	–
	Alianza de los Progresistes		Partíu Demócrata d'Izquierda (PDS)	10.881.320	32,90	96	26	76[11]	+12
			Partíu de la Refundación Comunista (PRC)					18	−2
			Partíu Socialista Italianu (PSI)					9	−40
			Federación de los Verdes (FdV)					7	+3
			Alianza Democrática (AD)					6	Nuevu
			La Rede (LR)					6	+3
		Escaños totales						122	–
	Pactu per Italia (PpI)			5.519.090	16,69	3	28	31	−76
	Partíu Popular del Tirol del Sur (SVP)			217.137	0,66	3	0	3	±0
	Lega Alpina Lumbarda (LAL)			246.046	0,74	0	1	1	±0
	Llista Magris (LM)			61.400	0,19	1	0	1	New
	Valle d'Aosta (VdA)			27.493	0,08	1	0	1	±0
	Partíu de los Pensionistes (PP)			250.637	0,76	0	0	0	±0
	Manda Autonomia Veneta (LAV)			165.370	0,50	0	0	0	−1
	Verdes Federalistes (VF)			100.418	0,30	0	0	0	±0
	Partíu Sardu d'Aición (PSd'Az)			88.225	0,27	0	0	0	±0
	Partíu del Derechu Natural (PLN)			86.579	0,26	0	0	0	New
	Socialdemocracia poles llibertaes			80.264	0,24	0	0	0	−3
	La Lliga d'Ángela Bossi			72.455	0,22	0	0	0	New
	Verdes Verdes (VV)			68.218	0,21	0	0	0	±0
	Movimientu de la Rexón Autónoma Veneto (MVRA)			64.149	0,19	0	0	0	±0
	Lliga d'Aición del Sur (LAM)			54.395	0,16	0	0	0	±0
	Lliga pa Piamonte			49.505	0,15	0	0	0	New
	Others			931.143	2,82	0	0	0	–
Total				33.074.549	100,00	232	83	315	–

Plantía:Barras

El día de les eleiciones, la coalición de Berlusconi llogró una victoria decisiva sobre la de Occhetto, convirtiéndose na primer coalición de centroderecha en ganar les eleiciones xenerales dende la Segunda Guerra Mundial. Na votación popular, la coalición de Berlusconi superó a l'Alianza de los Progresistes por más de 5,1 millones de votos. Polo de les Llibertaes ganó nes principales rexones d'Italia: nel norte, los partíos más fuertes fueron los rexonalistes Lega Nord y Forza Italia, que foi capaz de ganar en tola provincia de Sicilia, ente que nel sur Alianza Nacional recibió más votos. L'Alianza de los Progresistes se reconfirmó nes rexones ex comunistes del Centru y del Sur.

En llugar de faelo na Cámara, Polo de les Llibertaes fracasó en ganar una mayoría nel Senáu. Anque, el primer Gabinete de Berlusconi llogró un votu d'enfotu tamién nel Senáu, gracies a la deserción de cuatro senador del PPI (Vittorio Cecchi Gori, Stefano Cusumano, Luigi Grillu y Tomaso Zanoletti), quien decidieron nun participar na votación.

El votu de los Senadores vitalicios nun foi decisivu, yá que trés (Gianni Agnelli, Francesco Cossiga y Giovanni Leone) votaron a favor del gobiernu, trés tuvieron ausentes (Carlo Bo, Norberto Bobbio y Amintore Fanfani) y cinco votaron en contra (Giulio Andreotti, Francesco De Martino, Giovanni Spadolini y Paolo Emilio Taviani y Leo Valiani).

El Senáu finalmente dio-y a Berlusconi 159 votos a favor y 153 en contra.^[12]

Rexones onde'l marxe de victoria de la coalición ye <5% pa la Cámara #Molise, 1.5%

1. Campania, 2.1%
2. Lazio, 2.5%
3. Liguria, 3.6%

• Carter, Nick (1998). State University of New York Press: Italy: The Demise of Post-War Partyocracy.
• (1994) Donzelli: Milano a Roma: guida all'Italia elettorale del 1994.
• Parker, Simon (1996). Routledge: Eleutoral reform and political change in Italy, 1991–1994.