Leopold von Ranke

Leopold von Ranke
Historiographer of the Prussian state (en) 1841 -
Vida
Nacimientu	Wiehe (es) [1], 21 d'avientu de 1795[2]
Nacionalidá	Reinu de Prusia
Muerte	Berlín[3], 23 de mayu de 1886[2] (90 años)
Sepultura	Sophienkirche (en)
Familia
Casáu con	Clarissa Graves (1843 – valor desconocíu)[4]
Fíos/es	Otto von Ranke[5] Maximiliane von Ranke (en) [5] Fridhelm von Ranke[5] Albrecht von Ranke (en) [5]
Hermanos/es	Friedrich Heinrich Ranke Carl Ferdinand Ranke (es) Ernst Ranke
Pueblu	Ranke family (en)
Estudios
Estudios	Schulpforta (es) Universidá de Leipzig (1814 - 1818) : teoloxía, filoloxía
Nivel d'estudios	doctoráu
Direutor de tesis de	Albert Hauck Philipp Jaffé Timoféi Granovski (es) Heinrich von Sybel
Llingües falaes	alemán[6]
Alumnu de	Johann Gottfried Jakob Hermann (es)
Profesor de	Albert Hauck
Oficiu	historiador, académicu, profesor universitariu, escritor
Llugares de trabayu	Berlín y Frankfurt (Oder)
Emplegadores	Universidá Humboldt de Berlín
Premios	ver ciudadanu honorariu de Berlín Orde bávara de Maximilianu para la Ciencia y les Artes  (1853) Orde del Méritu de les Ciencies y les Artes  (1855)
Miembru de	Sociedad Erudita Serbia (es) Society of Serbian Letters (en) Instituto Arqueológico Alemán (es) Academia de Ciencies de San Petersburgu Academia de Ciencies d'Hungría Academia de les Artes y les Ciencies d'Estaos Xuníos Academia de Ciencies de Rusia Academia Prusiana de les Ciencies Real Academia d'Artes y Ciencies de los Países Baxos Real Academia Sueca de Letras, Historia y Antigüedades (es) Academia de Ciencias de Gotinga (es) Academia de les Ciencies de Baviera Accademia delle Scienze di Torino
Creencies
Relixón	luteranismu

Leopold von Ranke (Wiehe, Alemaña, 21 d'avientu de 1795 - 23 de mayu de 1886), historiador alemán, unu de los más importantes historiadores del sieglu XIX y consideráu comúnmente como'l padre de la historia científica.

Leopold von Ranke nació en Wiehe, entós reinu de Prusia,güei nel estáu federáu de Thuringia, Alemaña. Ranke foi educáu en casa y nel Institutu de Schulpforta. Entá siendo un neñu demostró un fuerte interés nes cultures clásiques, lo que lo llevó a perfeccionar el griegu y el llatín.

En 1814, Ranke entra na Universidá de Leipzig, onde se concentró n'Estudios Clásicos y Teoloxía, influyíu fuertemente pola Ilesia Luterana. En Leipzig, convertir n'espertu en filoloxía y empieza a traducir testos d'autores clásicos del llatín.

Les circunstancies que lu lleven a la Historia son personales. Espiértase'l so interés poles noveles históriques de Walter Scott, inventor d'esti xéneru. Scott escribe Waverley en 1814, a la fin de les Guerres Napoleóniques. La historia nesta obra nun ye'l telón de fondu, sinón la protagonista. El novelista intenta recrear el pasáu, reconstruyendo'l conflictu ente ingleses y escoceses. Esti xéneru caló enforma y foi asonsañáu, teniendo munchos ésitos. Ranke llee estes noveles y quédase esteláu, y asocédese-y lleer coses del pasáu real pa saber si'l pasáu yera realmente asina, afayándolo para sigo entá más fascinante.

La obra de Barthold Georg Niebuhr (1776-1831) inspiró a Ranke, yá que foi l'inventor de lo que Ranke darréu fixo. Llevó a cabu la reforma agraria en Prusia, una y bones esti país atopar nun sistema feudal y él conducir hasta una modernización. Barthold Georg Niebuhr ye l'encargáu de realizala, y pa la so solución interesar pola historia ya intenta pescudar cómo se llevó a cabu la reforma agraria romana, pa depués aplicala a la suya. Tamién analiza les reformes, polo qu'allega a los historiadores romanos (Titu Liviu), llegando a la conclusión de qu'esti métodu nun yera fiable, polo qu'allega a los documentos contemporáneos, aplicándo-yos el métodu filolóxicu.

De resultes d'esti estudiu escribe una historia romana, na que lo primero qu'intenta ye reconstruyir lo qu'asocedió basándose en documentos de la dómina, pero, anque nun tener les mesmes cualidaes historiográfiques que Niebuhr, el so llabor inaugura'l métodu que Ranke va llevar a la so máxima rellumanza en feches posteriores.

Nel añu 1824 Ranke publica Historia de los Pueblos Romanu y Xermánicu (1.494-1.514). Esti ye'l primer llibru del tipu d'historia historicista, y va incluyir el programa ideolóxicu d'esa nueva historia. El conteníu analiza un conflictu ente la monarquía francesa y la española polos territorios d'Italia, la tesis de Ranke ye que Europa surdi como'l conflictu ente los pueblos románicos y los xermánicos.

Lo importante del llibru ye'l métodu, l'enfoque que da al asuntu. Por eso publica un apéndiz onde espón los sos métodos, al empar que critica a los autores anteriores qu'escribieren sobre esa historia, por casu, a Francesco Guicciardini, que na so Historia de Florencia fai daqué que ye insostenible, que ye recurrir a la novela, una y bones Ranke cree qu'hai qu'allegar a los documentos pa saber con seguridá lo qu'asocediera (Ranke basar pa esti llibru nos informes de los embaxadores venecianos).

Ranke llogra una reconocencia inmediata y ye nomáu pa ocupar la cátedra de la universidá de Berlín. Considérase-y como'l gran maestru de la Historia d'Alemaña y va sirvir como puntu de referencia pa tol mundu; les sos obres completes tomen 54 volúmenes y nelles fala de la historia de Prusia, d'Inglaterra y de los Papes, pero nun escribe una historia universal. Ranke lleva a cabu una enseñanza partiendo del métodu de los seminarios, nos qu'adoctrina historiadores que trabayen a comuña sol maestrazgo de Ranke. Yera pa la mentalidá epistemolóxica de la dómina Alemaña un centru obligáu de formación histórica.

Nun tien d'esistir una teoría histórica, con esquemes previos qu'imponga sobre'l pasáu, como se faía enantes. Ranke diz que sía'l pasáu'l que fale, el historiador nun tien boca. Pon de manifiestu un métodu: el filolóxicu, que consiste nel recursu a los documentos.

La so historia tien un componente relixosu. Ranke foi un home al que-y interesaba la historia porque creía que yera un vehículu p'atopar a Dios (consideraba que tenía una presencia na historia a la manera cristiana, que diera sentíu a ésta). Ranke cree que Dios ta nos mesmos fechos de la historia siempres y cuando se dexa falar a la mesma historia, la historia ye una especie de xeroglíficu divín que si se reconstrúi puede vese la presencia divina na historia.

Ranke punxo énfasis na narración histórica, introduciendo idees como l'enfotu en fontes primaries, una énfasis na historia narrativa y especialmente política ya internacional (Aussenpolitik), y un compromisu pa escribir historia "como realmente foi" (wie ye eigentlich gewesen ist).

Empezando col so primer llibru, la Historia de los pueblos llatín y xermánicu de 1494 a 1514, Ranke fixo un usu extraordinariamente ampliu de fontes pa un historiador de la dómina, incluyendo "memories, diarios, cartes, les espediciones diplomátiques y de testimonios de primera mano de testigos oculares". Nesti sentíu sofitar nes tradiciones de Filoloxía, pero dio énfasis a documentos mundanos en llugar de la lliteratura vieyo y exótico.

En 1834-36 publica Historia de los Papes, un pervalible estudiu del Papáu y los sos representantes na Edá Moderna, dende'l sieglu XV a la primer metá del XIX. Considerada n'estremu crítica y sustancialmente escéptica, foi contestada llargamente dende la historiografía católica del momentu, cuantimás pol historiador Ludwig von Pastor y el so monumental "Historia de los Papes dende fines de la edá media".

Nel centru del so métodu, Ranke nun creyó nes teoríes xenerales que pudieren cortar el tiempu y espaciu. Sicasí, faló de que l'aproximamientu al tiempu históricu facer por fontes primaries.

Sobre la posibilidá de lleis que dirixieren la historia, dixo nun saber d'elles y que prefería quedase con un empirismu de tontu”.^{[ensin referencies]}

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Von Ranke.