پیش‌نویس:تله نت(شبکه مخابراتی)

تلنت یک شبکه تجاری پکت‌سوئیچ شده(در این نوع شبکه، داده‌ها به شکل بسته‌های کوچکی به نام پکت‌ها ارسال می‌شوند) آمریکایی بود که در سال ۱۹۷۵ به کار افتاد. این اولین شبکه عمومی داده با مجوز اِف‌سی‌سی در ایالات متحده بود. افراد و سازمان‌های تجاری و دولتی مختلف برای اتصال کامپیوترها و شبکه‌های محلی خود به این شبکه اصلی، هزینه‌های ماهیانه را پرداخت می‌کردند. دسترسی رایگان از طریق تماس تلفنی عمومی به تلنت(در این روش، کاربران با استفاده از یک مودم، از طریق تماس تلفنی به ارائه‌دهنده خدمات اینترنت وصل می‌شدند. این روش به عنوان "dial-up" شناخته می‌شود، که به معنی برقراری ارتباط از طریق شماره‌گیری شماره تلفن است)، برای افرادی که می‌خواستند به این سیستم‌ها دسترسی پیدا کنند، در صدها شهر در سراسر ایالات متحده فراهم بود.

شرکت بنیان‌گذار اصلی، تلنت اینک، توسط بولت برانک و نیومن (BBN) تأسیس شد و لری رابرتس (رئیس سابق ARPANet) را به عنوان رئیس این شرکت و برایی وسلر به خدمت گرفت. GTE در سال ۱۹۷۹ تلنت را به دست آورد(خرید). این شبکه بعدا توسط اسپرینت خریداری شد و به نام "اسپرینتنت" شناخته شد. اسپرینت مشتریان را از تلنت به شبکه IP اسپرینتلینک امروزی منتقل کرد، یکی از شبکه‌های مدرن اینترنت که از شبکه‌های مختلفی تشکیل شده است.

تلنت ابتدا اولین دفاترش را در واشینگتن، دی‌سی، داشت، سپس به مک‌لین، ویرجینیا، منتقل شد. در حین اقامت در مک‌لین توسط GTE خریداری شد و سپس به دفاتری در رستون، ویرجینیا، منتقل شد.

بعد از مشخص شدن قانونی بودن عملیات تجاری از جانب "اپراتورهای افزوده ی ارزش"(به شرکت‌هایی اشاره دارد که ارائه‌دهندگان خدمات مخابراتی بوده و خدمات اضافی را بر روی زیرساخت شبکه‌های ارتباطی فراهم می‌کنند، مانند Telenet که خدمات شبکه داده عمومی را فراهم می‌کرد) در ایالات متحده، بولت برانک و نیومن (BBN)، که پیمانکاران خصوصی برای ساخت گره‌های پکت‌سوئیچینگ (پردازنده پیام رابط) برای ARPANET بودند، به ساخت نسخه‌ای از بخش خصوصی پرداختند. در ژانویه ۱۹۷۵، شرکت ارتباطات تلنت اعلام کرد که پس از دو سال جستجوی فراهم‌کردن سرمایه لازم را به دست آورده‌اند، و در ۱۶ اوت همان سال، این شبکه اولین شبکه داده عمومی راه‌اندازی کرد. ^{[۱] [۲] [nb ۱]}

ابتدا، در این شبکه عمومی گره‌های سوئیچینگ در هفت شهر آمریکایی واقع شده بودند: ^[۳]

• واشنگتن دی سی (مرکز عملیات شبکه و همچنین سوئیچینگ)
• بوستون، ماساچوست
• نیویورک، نیویورک
• شیکاگو، ایالت ایلینویز
• دالاس، تگزاس
• سانفرانسیسکو، کالیفرنیا
• لس آنجلس، کالیفرنیا

گره‌های سوئیچینگ توسط کنترل‌کننده دسترسی تلنت (TAC)(به کنترل‌کننده دسترسی تلنت (TAC) اشاره دارد که دستگاه‌هایی هستند که وظیفه ترکیب و مدیریت ارتباط بین ترمینال‌ها و سوئیچ‌های شبکه را بر عهده دارند) که شامل متمرکزساز های ترمینال هم مستقر و هم دورتر از سوئیچ‌ها بودند، تغذیه می‌شدند. تا سال ۱۹۸۰، بیش از هزار سوئیچ در شبکه عمومی وجود داشت. در آن زمان، بزرگترین شبکه دیگری که از سوئیچ‌های تلنت استفاده می‌کرد، شبکه شرکت (Southern Bell) بود که حدود ۲۵۰ سوئیچ داشت.

در سال ۱۹۷۷، تلنت یک گره در شهر لندن و یک مرکز کنترل شبکه در یک ساختمان از شرکت مخابرات دفتر پست بریتانیا در شهر لندن اضافه کرد.

شبکه اولیه از مسیریابی پی در پی به طور ثابت با استفاده از کامپیوترهای کوچک تجاری Prime به عنوان سوئیچ‌ها استفاده می‌کرد، اما سپس به سمت یک سوئیچ چندپردازشی ساخته شده بر پایه میکروپردازنده‌های ۶۵۰۲ مهاجرت کرد. از جمله نوآوری‌های این سوئیچ نسل دوم، یک رابط باس اختراعی و تعیین‌کننده(به معنی یک رابط باسی است که از وساطت یا تعیین اولویت برای ارتباطات بین اجزای مختلف سیستم استفاده می‌کند) برای ایجاد یک دستگاه سوییچ(به یک معماری شبکه اشاره دارد که در آن اطلاعات از طریق یک شبکه از سوئیچ‌ها به صورت پاره‌پاره ارسال می‌شود، به جای استفاده از یک باس مشترک برای ارتباط بین اجزای شبکه. این فناوری به ویژه در سیستم‌های پرسرعت و با عملکرد بالا مانند شبکه‌های دیتاسنتر و سوئیچ‌های بزرگ استفاده می‌شود) بین میکروپردازنده‌ها بود. در مقابل، سیستم‌های مبتنی بر میکروپردازنده‌های معمولی در آن زمان از یک باس استفاده می‌کردند؛ دستگاه های سوئیچ تا حدود بیست سال بعد، با ظهور PCI Express و HyperTransport متداول نشدند.

بیشتر خطوط بین‌سوئیچی(این عبارت به خطوط ارتباطی اشاره دارد که بین سوئیچ‌های مختلف در یک شبکه وجود دارد. به عبارت دیگر، این خطوط برای ارتباط و تبادل داده بین سوئیچ‌ها استفاده می‌شود.)با سرعت ۵۶ کیلوبیت بر ثانیه (kbit/s) اجرا می‌شدند، و تعداد کمی از آنها، مانند خط نیویورک-واشنگتن، با سرعت T1 (یعنی ۱.۵۴۴ مگابیت بر ثانیه) عمل می کردند. پروتکل داخلی اصلی یک نوع تخصصی از X.75 بود؛ تلنت همچنین دروازه‌های استاندارد X.75 را برای ارتباط با شبکه‌های دیگر تبادل پکت اجرا می‌کرد.

در ابتدا، جداول سوئیچ‌کاری(جداول سوئیچ‌کاری به مجموعه‌ای از داده‌ها یا ورودی‌هایی اشاره دارند که سوئیچ‌ها در یک شبکه بر اساس آنها تصمیم‌گیری می‌کنند که داده‌ها یا پیام‌ها را به کدامیک از پورت‌های خروجی هدایت کنند. این جداول برای مدیریت و کنترل ترافیک در شبکه استفاده می‌شوند و به طور معمول توسط سوئیچ‌ها و تجهیزات مخابراتی مورد استفاده قرار می‌گیرند) قابل تغییر جدا از کد اجرایی اصلی نبودند، برای به‌روزرسانی توپولوژی شبکه(به تغییراتی اشاره دارد که در ساختار یا طرح بندی فیزیکی یا منطقی شبکه اتفاق می‌افتد)، باید به طور عمدی کد سوئیچ را خراب کرده و سپس از مرکز مدیریت شبکه درخواست راه‌اندازی مجدد سوئیچ را داد. به این معنی که فرآیند به‌روزرسانی شبکه از طریق خطای متعمد در سوئیچ‌ها صورت می‌پذیرفت و سپس از طریق مرکز مدیریت شبکه، سوئیچ‌ها مجدداً راه‌اندازی می‌شدند. بهبودهایی در نرم‌افزار امکان بارگذاری جداول جدید را فراهم کرد، اما هیچ‌وقت در شبکه از پروتکل‌های مسیریابی پویا استفاده نشد. چندین مسیر استاتیک(ایستا)، بر مبنای سوئیچ به سوئیچ، برای مقاومت در برابر خطاها تعریف می‌شد. توابع مدیریت شبکه به‌صورت مداوم بر روی کامپیوترهای کوچک تجاری Prime اجرا می‌شدند.

تلنت در ابتدا از یک رابط میزبان اتصال مجازی اختصاصی استفاده می‌کرد. رابرتس و بری وسلر مدت کوتاهی به تلاش بین‌المللی برای استانداردسازی پروتکلی برای ارتباط داده‌های پکت به صورت سوئیچ‌شده بر اساس مدارهای مجازی قبل از اتمام آن پیوستند. پیشنهاد CCITT برای X.25 توسط رمی دسپره و دیگر کارشناسان بین‌المللی در حال آماده‌سازی بود. چند تغییر کوچک، که با مشخصات پیشنهادی سازگار بودند، انجام شد تا امکان پیوستن تلنت به این توافقات را فراهم کند. تلنت به مدت کوتاهی پس از انتشار پروتکل در مارس ۱۹۷۶، X.25 را اجرا کرد. رابط میزبان X.25 این شرکت، اولین رابط در صنعت بود.

کاربران می‌توانستند از مودم‌ها در شبکه تلفنی عمومی برای ارتباط با پورت‌های کنترل دسترسی تلنت (TAC) استفاده کنند، از طریق تماس گرفتن از ترمینال‌هایی که نه اطلاعات پردازشی دارند و نه قابلیت اجرای برنامه‌ها را دارند(به طور کلی، این دستگاه‌ها فقط برای نمایش ورودی و خروجی از سیستم استفاده می‌شوند و هیچ پردازش مستقلی انجام نمی‌دهند) یا از رایانه‌هایی که این ترمینال‌ها را شبیه‌سازی می‌کردند.سازمان‌هایی که دارای تعداد زیادی ترمینال محلی بودند، می‌توانستند یک کنترل‌کننده دسترسی تلنت (TAC) را روی سایت خود نصب کنند که از یک خط اختصاصی با سرعت تا ۵۶ کیلوبیت بر ثانیه برای اتصال به یک سوئیچ در نزدیک‌ترین مکان تلنت استفاده می‌کرد. مودم‌های دیالاپ پشتیبانی شده دارای سرعت حداکثر ۱۲۰۰ بیت بر ثانیه بودند، و بعداً به ۴۸۰۰ بیت بر ثانیه افزایش یافتند.

به عنوان مثال، یک مشتری در نیویورک می‌توانست یک شماره محلی را شماره‌گیری کرده و سپس یک دستور مشابه این را وارد کند:

(آن "c") آنها را به یک سیستم رایانه ای که با شماره ی ۵۵۵ تعیین شده و در همان نزدیکی با کد منطقه تلفنی استاندارد"۳۰۱" قرار دارد، متصل می کند.

یکی از مشتریان مهم، ارائه‌دهنده خدمات اینترنتی اولیه (که اکنون نامیده می‌شود)، The Source بود که تجهیزات خود را در مکلین، ویرجینیا داشت. تلنت زمانی که مشتریان شرکتی کمی وجود داشتند، نرخ شبانه بسیار پایین‌تری را ارائه می‌داد و این امکان را به The Source می‌داد که یک پیشنهاد با قیمت معقول برای ده ها هزار مشتری ارائه دهد. یکی دیگر از مشتریان برجسته در دهه 1980 Quantom link (اکنون AOL) بود.

تلنت از متمرکزساز های از راه دور برای ترمینال‌های هوشمند خانواده IBM 3270 پشتیبانی می‌کرد، که از طریق پروتکل X.25 با نرم‌افزار نوشته شده توسط تلنت که روی پردازنده‌های سری 370x از IBM اجرا می‌شد، ارتباط برقرار می‌کرد. تلنت همچنین از رابط‌های ترمینال حالت بلوک (BMTI)(به دستگاه‌هایی اشاره دارند که اطلاعات را به صورت بلوک‌های بزرگ و متمرکز ارسال و دریافت می‌کنند، به جای ارسال و دریافت اطلاعات به صورت کاراکتر به کاراکتر. این نوع رابط‌ها معمولاً برای ارتباط با دستگاه‌هایی که به اندازه زیادی داده را منتقل می‌کنند، مانند دستگاه‌های ذخیره‌سازی اطلاعات، استفاده می‌شوند) برای ترمینال‌های ورودی کار از راه دور IBM که پروتکل‌های 2780/3780 و HASP Bisync را پشتیبانی می‌کرد، پشتیبانی می‌کرد.

در اواخر دهه ۱۹۸۰، تلنت خدماتی به نام PC Pursuit ارائه می‌ داد. مشتریان می‌توانستند با پرداخت یک هزینه ثابت ماهیانه، از طریق شماره‌گیری به شبکه تلنت در یک شهر متصل شوند، سپس از مودم‌ها در شهر دیگری برای دسترسی به سیستم‌های تخته‌ای اعلان و سایر خدمات استفاده کنند. PC Pursuit محبوبیت زیادی در میان علاقه مندان به رایانه داشت، زیرا ��زینه‌های بلندمدت مکالمه را کنار گذاشت . از این لحاظ، PC Pursuit شباهتی با اینترنت داشت، که به هر کاربر امکان می‌داد تا با هر سیستم محلی تماس بگیرد.

پس از ورود به شبکه، کاربر یک کد پنج‌حرفی برای شهر مقصدی که می‌خواست تماس بگیرد، وارد می‌کرد. این کد شامل یک کد دوحرفی ایالت و یک کد سه‌حرفی مخفف برای شهر بود. به عنوان مثال، برای تماس با یک سیستم در کلیولند، اوهایو، کاربر کد OHCLV را وارد می‌کرد، به معنای "OHio" و "CLeVeland". پس از برقراری اتصال، کاربر می‌توانست به هر شماره‌ی محلی تماس بگیرد و سیستم اتصال مستقیمی بین دو نقطه انتهایی( به نقطه‌ای اشاره دارد که در یک فرآیند یا ارتباط مورد نظر آخرین مقصد یا نقطهٔ پایانی است) ایجاد می‌کرد.

• سرویس سوئیچ بسته بین المللی
• تیم نت

1. ↑ "Electronic post for switching data." Timothy Johnson. New Scientist. May 13, 1976
2. ↑ Mathison, S.L. Roberts, L.G.; Walker, P.M., The history of telenet and the commercialization of packet switching in the U.S., Communications Magazine, IEEE, May 2012
3. ↑ Telenet inaugurates service,ACM Computer Communications Review, Stuart L. Mathison, 1975