Saltar ao contido

Meliso de Samos

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Revisión feita o 13 de novembro de 2024 ás 19:05 por MAGHOI (conversa | contribucións) (engado a Categoría:Presocráticos mediante HotCat)
(dif) ← Revisión máis antiga | Revisión actual (dif) | Revisión máis nova → (dif)
Modelo:BiografíaMeliso de Samos

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(grc) Μέλισσος ὁ Σάμιος Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento470 a. C. Editar o valor en Wikidata
Samos, Grecia Editar o valor en Wikidata
Morte430 a. C. Editar o valor en Wikidata (39/40 anos)
Actividade
Campo de traballoFilosofía Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónfilósofo, militar Editar o valor en Wikidata
Período de tempoAntigüidade clásica Editar o valor en Wikidata
MovementoEscola eleática (pt) Traducir e Presocráticos Editar o valor en Wikidata
Obra
Obras destacables

Descrito pola fonteDicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron
Grande Enciclopedia Soviética (1926—1947)
Encyclopædia Britannica Editar o valor en Wikidata

Meliso de Samos, nado en Samos contra o ano 470 a.C., e finado no 430 a. C., foi un estadista e comandante naval que contribuíu tamén á filosofía e exerceu certa influencia sobre o atomismo de Leucipo e Demócrito.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Meliso comandou unha frota de Samos que derrotou aos atenienses en -441 - -440 aínda que Pericles obtivo finalmente a vitoria. Foi discípulo de Parménides, cuxas ideas filosóficas estendeu.

Os seus traballos, fragmentos dos cales foron preservados por Simplicio e atribuídos a Meliso por Aristóteles están dedicados á defensa da doutrina de Parménides. Están escritos en xónico e consisten en longas series de argumentos. O ser, segundo el, é infinito, non ten principio nin final e non pode xurdir do non-ser. Non pode ser destruído porque é imposible para o ser converterse en non-ser e se pasa a ser outro ser non hai destrución.

Consérvanse algúns fragmentos do seu poema «Sobre o Ser» ou «Sobre a Natureza». Aristóteles cualifícao de rústico e obtuso por confundir o ser co mundo material. Mantén o concepto eleático da unidade, a eternidade, a homoxeneidade, a uniformidade e a inmobilidade do ser. Pero modifica o concepto de ser limitado e redondo como unha esfera, afirmando a súa infinidade. O ser (mundo) é infinito, sen principio nin fin; estas ideas influirán máis tarde en Spinoza para demostrar o monismo da substancia. Meliso mestura tamén ideas xónicas (Anaximandro, Anaxímenes) coas da Escola eleática.

De acordo con Simplicio (Physika), Meliso difire de Parménides na súa distinción entre ser e ser absolutamente. Argumenta co fin de mostrar que o ser debe ser ilimitado en magnitude, e, polo tanto, un e inalterable. Calquera troco dunha fonte interna a unha externa, di, é impensable; o Un ou a realidade unitaria, de Parménides, é invariable en cantidade e en clase. Non pode haber división dentro da unidade, pois toda división implica espazo ou baleiro—pero o baleiro non é nada, e polo tanto, non é. Desenvolve que o ser é incorpóreo.

A dificultade fundamental que subxace nesta lóxica é o paradoxo, máis claramente expresado por Zenón de Elea, de que a evidencia dos sentidos contradí o intelecto. O argumento abstracto mostra que o troco da unidade é imposible, aínda que os sentidos nos din que o cálido vólvese frío, o duro brando e o vivo morto.

Nin Meliso nin Zenón observaron que a aplicación destes métodos destrutivos atacan a raíz non só da multiplicidade sen tamén do Un cuxa existencia mantiñan. As armas que forxaron para defender a Parménides pódense usar co mesmo efecto contra as súas propias teses.