Jaume Vicens Vives
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 6 de xuño de 1910 Xirona, España |
| Morte | 28 de xuño de 1960 (50 anos) Sexto Distrito de Lión, Francia |
| Causa da morte | cancro de pulmón |
| Catedrático de universidade | |
| | |
| Datos persoais | |
| Educación | Universidade de Barcelona |
| Director de tese | Antonio de la Torre y del Cerro |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Idade Media en Cataluña |
| Ocupación | historiador, profesor universitario, escritor |
| Empregador | Instituto Ramón Muntaner Universidade de Zaragoza Universidade de Barcelona |
| Membro de | |
| Alumnos | Josep Fontana |
| Participou en | |
| 1933 | Cruceiro universitario polo Mediterráneo de 1933 |
| Obra | |
| Doutorando | Jordi Nadal i Oller |
| Familia | |
| Cónxuxe | Roser Rahola d'Espona |
| Fillos | Pere Vicens i Rahola |
| Descrito pola fonte | Obálky knih,  |
  | |
Jaume Vicens i Vives, nado en Xirona o 6 de xuño de 1910, e finado en Lión o 28 de xuño de 1960, foi un historiador, escritor, catedrático e editor catalán. Vicens Vives foi un intelectual inquedo e viaxeiro con contactos co catalanismo interior e exterior, con Josep Pla e con Josep Tarradellas.[1] Sen ser afín ó Opus Dei, tiña amizade con algúns dos principais intelectuais que o integraban, e o seu nome chegou a soar para ocupar algún cargo de responsabilidade en Madrid. «Era un home importante», sentenza o membro do IEC, Antoni Simon. Grazas a isto, Vives conseguiu levar cara a adiante a historiografía contemporánea.[2] A súa obra de investigación sobre a historia do século XV na Coroa de Aragón e sobre a figura de Fernando II de Aragón está considerada de referencia obrigada.[3]
Chegou á política a través da historia, onde atopou a explicación do seu presente. Segundo Pla, era "se cadra o intelectual que se fixo unha idea máis completa e directa".[4] En verbas do expresidente da Generalitat, Jordi Pujol, "Vicens tiña a idea dunha España aberta, moderna, esponxosa, quen de sumar vontades e de aceptar un intervencionismo de Cataluña en España. Coa vontade de que España fose cara a adiante e se evitasen novos episodios traumáticos".[5]
O seu forte pragmatismo e unha visión integradora permitíronlle acceder a figuras de diferentes ideoloxías e ser un "home-ponte" entre sensibilidades catalanistas e o réxime franquista. Esta ollada integradora explica as mensaxes de dó de personaxes tan diversos como Juan de Borbón y Battenberg, Josep Tarradellas ou o comité de Barcelona do prohibido PSUC.[6]
A súa morte puxo fin de súpeto a unha traxectoria política que podería ter xogado un rol transcendental na transición democrática española, optando mesmo a ser presidente da Generalitat.[7]
Recollín centares de milleiros de feitos concretos e por está razón estou tranquilo. Certamente, podería facer isto toda a miña vida.Jaume Vicens i Vives. Carta a Josep Fontana en 1957[8]
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Fundació Josep Pla (ed.). "Jaume Vicens i Vives - Josep Pla. Complicitats". Arquivado dende o orixinal o 20 de setembro de 2011. Consultado o 18 de xullo de 2012.
- ↑ Antoni Simon al butlletí de l'IEC
- ↑ Francisco Abad Nebot. El Padre Batllori ante Jaume Vicens. Arquivado 18 de outubro de 2012 en Wayback Machine. (en castelán)
- ↑ Muñoz, 1991..., páx. 406-409
- ↑ Pujol, Jordi. Conferència en el centenari de Jaume Vicens Arquivado 09 de setembro de 2011 en Wayback Machine.. Sabadell, (30 de xuño de 2010)
- ↑ El País, 11-02-2010. Reportaxe sobre a exposición do centenario
- ↑ El País, 11-02-2010. Recensión biográfica de Genís Barnosell
- ↑ Fontana i Lázaro, Josep (2014). La formació d'una identitat. Una història de Catalunya (4a ed. ed.). Vic: Eumo (Universitat de Vic). pp. 8–9. ISBN 978-84-9766-526-1.
He recollit centenars de milers de fets concrets i per aquesta raó estic tranquil. Certament, hauria pogut fer això tota la meva vida
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Jaume Vicens Vives  |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Cataluña |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Muñoz i Lloret, Josep Maria. «Jaume Vicens, historiador i polític». Miscel·lània d'homenatge a Josep Benet Barcelona: Abadía de Montserrat, 1991. ISBN 9788478262687.
