Sibila de Armenia

Sibila de Armenia

Biografía
Nacemento	1240 (Gregoriano)
Morte	1290 (49/50 anos)
Rexente
Actividade
Ocupación	oficial de justiça (pt)
Outro
Título	Princess of Antioch (en) (1254–1268) Conde de Trípoli (1254–1275) Princesa
Familia	Dinastía Hethumida
Cónxuxe	Bohemundo VI el Hermoso
Fillos	Mary of Antioch, Bohemond VII, Count of Tripoli, Lucía de Trípoli
Pais	Hethum I   e Isabel de Armenia
Irmáns	Fimi of Armenia, Lady of Sidon Marie of Armenia Rita of Armenia, Lady of Saravantikar Thoros of Armenia Leão III da Armênia Princess Isabella of Armenia
Descrito pola fonte	Dictionary of Women Worldwide

Sibila de Armenia (morta en 1290) foi princesa de Antioquía e condesa de Trípoli de 1254 a 1275, por matrimonio con Bohemundo VI. Despois foi rexente do condado de Trípoli ata que o seu fillo, Bohemundo VII, chegou a maioría de idade en 1277. Estaba estreitamente aliada co bispo de Tortosa, Bartolomé Mansel, o que frustrou o plan de instalala como gobernante de Trípoli en lugar da súa filla Lucía despois da morte de Bohemundo VII en 1287. Durante a súa vida, tanto o principado como o condado foron perdidos polos mamelucos exipcios.

Sibila era filla da raíña Isabel e do rei Hetum I de Armenia.^[1] En 1254, por proposta do rei cruzado Lois IX de Francia, Sibila casou con Bohemundo VI, príncipe de Antioquía e conde de Trípoli.^[2] Os seus fillos foron Bohemundo VII, Lucía e María.^[1] Durante a súa vida, tanto o principado, no 1268,^[3] como o condado perdéronse fronte os mamelucos exipcios.

O marido de Sibila, Bohemundo VI, morreu en 1275, e o seu fillo, Bohemundo VII, herdou o condado de Trípoli. Dado que Bohemundo VII era entón menor de idade,^[4] Sibila asumiu o goberno no seu nome como rexente. Foi desafiada polo rei Hugo III de Chipre, quen reclamou a rexencia como o adulto máis próximo na liña de sucesión.^[4] Pero o costume familiar e a opinión popular estaban do lado da princesa. Enviou ao seu fillo á corte do seu irmán, o rei León III de Armenia, e nomeou como o seu conselleiro ao bispo de Tortosa, Bartolomeu Mansel e, Hugo, quedou sen apoios.^[4]

O marido de Sibila, Bohemundo VI, e a sogra romana, Lucía de Segni, instalaran romanos en importantes postos de goberno, provocando o descontento da nobreza local.^[5] A nobreza apoiaba así a Sibila e Bartolomeu cando trataron cos romanos mediante execucións e desterros. Non conseguiron quitar a Paulo de Segni, que era tío de Bohemundo VI e bispo de Trípoli, debido á súa amizade cos cabaleiros templarios. Os templarios foron así hostís a Bohemundo VII cando regresou de Armenia para asumir o goberno en 1277.^[4]

Bohemundo VII morreu sen fillos o 19 de outubro de 1287.^[6] Seguía na liña de sucesión a súa irmá, a filla de Sibila, Lucía, que vivía en Apulia co seu marido, Narjot de Toucy, antigo almirante de Carlos I de Anjou.^[7] Os anxevinos entrometéranse nos asuntos dos estados cruzados, tentando facerse co reino de Xerusalén de Hugo III de Chipre e, pouco tempo antes, foran expulsados ​​polo fillo de Hugo III, Henrique II.^[8] Nin a nobreza nin os cidadáns de Trípoli apoiaron a Lucía, quen apenas era coñecida por eles e que se percibía asociada aos anxevinos e, no seu lugar, ofreceron o condado a Sibila. Cando esta, escribiu ao bispo de Trípoli para pedirlle que fose o seu conselleiro, a carta foi interceptada e a nobreza comunicoulle a Sibila que non sería aceptada. Dado que ámbalas dúas partes se negaban a ceder, a nobreza e mailos comerciantes proclamaron entón unha comuna para gobernar Trípoli en lugar dos condes.

Daquela, Sibila retirouse á corte do seu irmán en Armenia mentres súa filla chegaba en 1288 e negociou a aceptación dos seus dereitos condais, mais os mamelucos conquistaron Trípoli ao ano seguinte.^[9] Sibila morreu en Armenia en 1290.^[10]

• Dédéyan, Gérard; Rizk, Karam (2010). Le Comté de Tripoli: Etat Multiculturel Et Multiconfessionnel (1102-1289) (en francés). París: Geuthner. ISBN 270533839X. 
• Runciman, Steven (1989). A History of the Crusades, Volume III: The Kingdom of Acre and the Later Crusades (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-06163-6.