Kalligrafie

Kalligrafie, ook Kalligraphie (ooldgreeksch καλλιγραφία kalligraphía, uut κάλλος kállos „Schöönheid“ un -graphie), is de Schöönschrievkunst med de Hand, Fedderposen, Pinsel oder annder Schrivwarktügen.

Dat Anseen för dat schöne Schrieven is in den Verloop van de Historie daar upkomen, wo dat Afschrieven van hilligen Texten ene grote Rulle speelt het: So to’n Bispeel in’n Christendom bi’n Koperen van de Bibel oder Suren uut den Koraaan in’n Islaam. Een sunnerlik groot Anseen het Kalligrafie in de chineesche un japaansche Schriftkultuur.

In de avendländschen Kultuur in’t Middelöller het de wichtige Rulle speelt, de een meest nich överschätten kann un was de allenige Form Literatuur wieder togeven. Dat de Texte man jümmers good to lesen weren, het de Schreiver de Schrift sülvenst nich so stark afwannelt. De Booksmuck was In Europa to’n groten Deel de Biller un Illustratschonen. In Düütschland weren Augsburg un Nürnberg wichtige Zentren för de Book- un Schriftkunst. De Schöönschrift kam to’n gröttsten Deel alleen in den Överschriften vör.

Sied de Tied van den Talmud betekent Sofer enen Schriver för hebrääsche Texte. De Proffesschoon het ene Jaree lange Leer bruukt un hadde een hoog Prestige. De bibelsche Texte schrivt de Sofer med ene Vogelfedder (Goosposen) un ene Black, de Sofers meest sülvenst maket. De Unnerlag to’n Schrieven is een frisch Pergament, dat noch nich beschreven was. De hebrääschen Texte sind sunner Vokale, hebbet man sunnerliken Smuck, de en ook lüttke Kronen nöömt. De Texte sölt exakt un sunner Schrievfelers sien. De Sofer draf nich butenkopss, man sall jeed enen Bookstaven för sik uut de Vöörlaag koperen.

In Oostasien, vör al in’n chineeschen Ruum, Korea un Japan het de Kalligrafie ook vandage noch een groot Anseen in de Sellschop. De Warktüge, de Kalligrafen daar meest bruukt sind: Pinsel, Tusch un Tuschsteen un Papeer. Eerdat de Schriver beginnt, rivt he de Tusch an, in he de faste Tusch up den Tuschsteen med wat Water oder Wien anrivt. Bi’n Schrieven geet dat nich jümmers daar ümme, dat de Teken good to lesen sind. Schriftstile as de Gras- oder ook Kunzeptschrift stellt sogaar den künstlerschen uutdruck över een good leesbaar Teken, so dat ook good uutbild Chinesen de GRasschrift meest nich lesen könnt. So een Wark geld för en Kunstwark un nich as Text.

Wegen den Billerverbood in’n Islaam bruken islaamsche Schriver de araabsche Schrift Biller uut Bookstaven, de Kalligramme heet, to schapen. De Schöönschrift was in wieden Delen van de islaamschen Welt de allenige Kunstform, de verlövt was, so dat Schöönschrift allerwegens ook in Buwarken as Smuck in Bruuk was.

Hieroglyphen weren in’n oolden Ägypten to’n groten Deel bloot för Inschriften un Objekte. Up Papyrus oder up Ostraka schreven de oolden Ägypters in Kursivschriften: Hieraatsch un Demootsch.

• Herbert Becker: Kalligraphie. Die Kunst des schönen Schreibens. E. A. Seemann Verlag, Leipzig 2011, ISBN 978-3-86502-130-4.
• Julius de Goede: Kalligraphie. Schönschreiben lernen. Weltbild Verlag, Augsborg 1991, ISBN 3-8043-2665-X.
• Nuesret Kaymak: Schreiben als Kunst. Regionalia Verlag, Rheinbach 2012, ISBN 978-3-939722-59-5.

Kalligrafie. Mehr Biller, Videos oder Audiodateien to’t Thema gifft dat bi Wikimedia Commons.