Al Gore

Al Gore
Albert Arnold Gore
Geboren	31 maart 1948 Washington D.C.  Verenigde Staten
Politieke partij	Democratische Partij
Partner	Tipper Aitcheson (1970–2010)
Beroep	Politicus Ondernemer Milieuactivist Filantroop Documentairemaker Auteur
Religie	Baptisme
Handtekening
Website	Officiële site
45e vicepresident van de Verenigde Staten
Aangetreden	20 januari 1993
Einde termijn	20 januari 2001
President	Bill Clinton
Voorganger	Dan Quayle
Opvolger	Dick Cheney
Senator voor Tennessee
Aangetreden	3 januari 1985
Einde termijn	3 januari 1993
Voorganger	Howard Baker
Opvolger	Harlan Mathews
Lid van het Huis van Afgevaardigden voor het 6e district van Tennessee
Aangetreden	3 januari 1983
Einde termijn	3 januari 1985
Voorganger	Robin Beard
Opvolger	Bart Gordon
Lid van het Huis van Afgevaardigden voor het 4e district van Tennessee
Aangetreden	3 januari 1977
Einde termijn	3 januari 1983
Voorganger	Joe Evins
Opvolger	Jim Cooper
Portaal    Politiek

Albert Arnold (Al) Gore jr. (Washington D.C., 31 maart 1948) is een Amerikaans oud-politicus van de Democratische Partij. Hij was de 45e vicepresident van de Verenigde Staten van 1993 tot 2001 onder president Bill Clinton.

Gore was van 1977 tot 1985 lid van het Huis van Afgevaardigden, eerst voor het 4e district en later voor het 6e district. Van 1985 tot 1993 was hij senator voor Tennessee. Tijdens de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1992 werd hij door de kandidaat van de Democratische Partij Bill Clinton gevraagd als diens running mate. Clinton versloeg de zittende president George H.W. Bush en vicepresident Dan Quayle. Gore werd vicepresident. Na het winnen door Clinton van de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 1996 kreeg hij een tweede termijn als vicepresident.

Gore was de kandidaat van de Democratische Partij voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2000, maar werd in de verkiezingen na diverse hertellingen en gerechtelijke procedures verslagen door de Republikeinse kandidaat George W. Bush. Op Bush hadden weliswaar minder kiesgerechtigde Amerikanen gestemd dan op Gore, maar hij wist niettemin het (doorslaggevende) grootste aantal kiesmannen achter zich te verzamelen.

Op 12 oktober 2007 werd in Oslo bekendgemaakt dat aan Al Gore en het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) van de Verenigde Naties de Nobelprijs voor de Vrede 2007 was toegekend "voor het vergroten en verspreiden van de kennis over de door de mens veroorzaakte klimaatverandering en voor het bevorderen van maatregelen om deze tegen te gaan".

Gore is tegenwoordig werkzaam als milieuactivist en ondernemer en was oprichter van Current TV.

Al Gore junior is de zoon van Albert Gore senior, ooit senator voor de staat Tennessee voor de Democraten, en Pauline Gore. In zijn jeugd woonde hij gedurende het schooljaar in een hotel in de Amerikaanse hoofdstad Washington D.C., waar zijn vader werkte. In de zomer woonde hij in Carthage in Tennessee, waar hij op de boerderij van de familie werkte.

In 1965 werd Gore toegelaten tot Harvard, waar hij Tipper Aitcheson ontmoette, met wie hij later trouwde. Hij studeerde af in juni 1969, met als hoofdvak Government, bestuurskunde. Kort daarna gaf hij zich vrijwillig op voor het dienen in het leger in de Vietnamoorlog. Hij was er oorlogscorrespondent tot 1971. Hierna was hij vijf jaar werkzaam als verslaggever voor de Tennessean, een dagblad zetelend in Nashville.

In de lente van 1976 werd Gore gekozen in het Huis van Afgevaardigden. In 1978, 1980 en 1982 werd hij herkozen. In 1984 werd hij senator voor Tennessee, wat hij bleef tot 1992, toen hij vicepresident werd. Hij deed een gooi naar de presidentsverkiezingen van 1988, maar werd in de Democratische voorverkiezingen verslagen door Michael Dukakis. In 1992 werd hij vicepresident onder Bill Clinton, en in 2000 was hij de Democratische kandidaat voor het presidentschap, maar hij werd verslagen door de Republikein George W. Bush. Sinds maart 2003 is Al Gore lid van de raad van bestuur van Apple Inc..

Op 1 juni 2010 werd bekendgemaakt dat Gore en zijn vrouw Tipper, na 40 jaar huwelijk, uit elkaar gingen.

Er waren enige controverses rondom Al Gore. Zo is het onduidelijk of hij tijdens zijn vijf maanden in Vietnam werkelijk enig gevaar heeft gelopen en, zo nee, of de invloed van zijn beroemde vader daar dan iets mee te maken had.

In 1999, tijdens een interview met CNN, zei Gore dat hij als lid van het Congres "het initiatief nam om het internet te creëren". Al snel werd dit door critici vervormd tot "Al Gore beweert dat hij het internet heeft uitgevonden!", wat strijdig is met het feit dat het ARPANET, de voorloper van het internet, ontstond in 1971, dus vijf jaar voordat Gore politicus werd. Direct bij het ontstaan van het internet betrokkenen zoals Vinton Cerf en Robert Kahn benadrukten later dat Gore, in tegenstelling tot vele andere politici, begreep dat het internet ook voor andere dan de oorspronkelijke, militaire doeleinden gebruikt kon worden. Een initiatief dat hij bijvoorbeeld samen met Bill Clinton nam was een wereldwijd bulletinboard genaamd SchoolLink, met als doel scholen wereldwijd met elkaar te verbinden. In die zin heeft Gore wel degelijk een zeer belangrijke bijdrage geleverd aan initiatieven die van het internet gemaakt hebben wat het nu is; het hierboven vermelde citaat is wel onhandig geformuleerd.

Vooral tijdens de verkiezingen van 2000 werd er door de media kritiek geleverd op de door Gore op de universiteit behaalde cijfers. Bij tests bleek Gore overigens een IQ van 134 te hebben.

Waarom Gore de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2000 verloor is een onderwerp van veel discussies.

Een veel genoemd punt is dat Gore zich te duidelijk distantieerde van de door schandalen geplaagde Bill Clinton. Ondanks de schandalen was de politiek van Clinton zeer gewaardeerd, en men was van mening dat Gore een beter resultaat had kunnen behalen indien hij zich, met distantiëring van de schandalen, duidelijker voor Clintons politiek had uitgesproken.

Andere kritiek luidde dat Gore zich te stijf en neerbuigend gedroeg in de campagne. Een voorbeeld hiervan was dat hij hoorbaar zuchtte tijdens een debat terwijl zijn opponent Bush vragen beantwoordde. Ook deed Gore tijdens de campagne uitspraken die door sommigen als misleidend of onjuist werden beschouwd.

Ook de invloed van Ralph Nader is genoemd. Als kandidaat voor de groene partij kreeg hij in totaal bijna 3% van de stemmen. Omdat men ervan uitgaat dat Nader meer stemmen bij Gore dan bij Bush wegtrok, neemt men aan dat dit in het nadeel van Gore werkte.

De verkiezingen waren wellicht de krapste in de geschiedenis van de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Gore kreeg meer stemmen dan Bush, maar door het systeem van kiesmannen, waarbij de winnaar in een staat alle stemmen van die staat krijgt (het zogenaamde winner takes all-principe), werd Bush uiteindelijk de winnaar. Bovendien was het verschil in de staat Florida uiterst klein (537 stemmen). Er werden hertellingen uitgevoerd, maar na een rechtszaak tussen Bush en Gore heeft het Hooggerechtshof die laten stoppen. De negen rechters van het Hooggerechtshof stemden 5-4.

Na zijn nederlaag bij de verkiezingen van 2000, begaf Gore zich in het lezingencircuit. Hierbij uitte hij voornamelijk zijn bezorgdheid over de ecologische evolutie van onze planeet en de rol van de mens daarin. Gores lezingen vormden de basis voor de documentaire An Inconvenient Truth, een film over het broeikaseffect en de gevolgen ervan voor de mens in de komende vijftig jaar. Deze film was een groot succes in Amerikaanse bioscopen. Het is zelfs de op twee na meest bezochte documentaire ooit in Amerika, na Fahrenheit 9/11 en March of the Penguins. De film kreeg zeer lovende kritieken, maar ook kritische kanttekeningen uit wetenschappelijke hoek. Ook zorgde Gores verschijning in de film ervoor dat velen hem opnieuw naar voren schoven als kandidaat voor de presidentsverkiezingen van 2008. Op 25 februari 2007 kreeg deze documentaire tijdens de 79e uitreiking van de Oscars de prijs voor 'Beste documentaire'. De Oscar werd uitgereikt aan filmmaker Davis Guggenheim.

Door zijn politieke tegenstanders wordt er vaak op gewezen dat Gore enige moeite lijkt te hebben om zijn eigen theorieën in de praktijk te brengen. Zo zouden cijfers van de Nashville Electric Service aantonen dat zijn energieverbruik tussen de 12 en 20 keer van dat van een modaal gezin is en dat het verbruik sinds het uitbrengen van An Inconvenient Truth, in 2005, is gestegen. In augustus 2006 verbruikte de familie Gore 22.619 kilowattuur, meer dan tweemaal wat een modaal gezin verbruikt in een jaar.

De documentaire zelf is omstreden vanwege een aantal wetenschappelijke onjuistheden. Na het horen van een aantal deskundigen besloot het High Court in Londen op 10 oktober 2007 dat de documentaire alleen over scholen in het Verenigd Koninkrijk verspreid mag worden indien tevens een schrijven wordt toegevoegd waarin leerlingen gewezen wordt op 9 wetenschappelijke onjuistheden in de documentaire.^[1]

Op 14 oktober 2008 bracht Al Gore een bezoek aan Nederland. Hij sprak in Aalsmeer voor meer dan 2000 aanwezigen. Hieronder bevonden zich onder andere personen uit het bedrijfsleven, politici zoals Jacqueline Cramer, Job Cohen, de burgemeester van Aalsmeer Pieter Litjens en studenten. In 2010 kreeg Gore een eredoctoraat van de Universiteit van Tilburg. Op 29 september 2011 bracht Gore opnieuw een bezoek, hij sprak in Groningen op het congres van de Economische en Bedrijfskundige Faculteitsvereniging.

In 2017 verscheen het vervolg op An Inconvenient Truth, An Inconvenient Sequel: Truth To Power.

Op 9 februari 2007 startte Gore samen met Richard Branson The Virgin Earth Challenge. Hierbij werd er een prijs van 25 miljoen dollar beloofd aan diegene die een ontwerp kan laten zien dat de aarde tegen het broeikaseffect helpt en aan de stabiliteit van het klimaat van de aarde kan bijdragen. In 2019 werd de prijsvraag door Virgin met stille trom opgeheven zonder de prijs uit te keren, hoewel er in 2011 al 11 genomineerden waren bekendgemaakt. Al Gore stapte voordien uit de jury en was naar eigen zeggen "geen onderdeel van de beslissing om de prijs stop te zetten".^[2]

Op 15 februari 2007 maakte Gore bekend dat hij samen met producer Kevin Wall een wereldwijd benefietconcert zou organiseren om mensen bewust te maken van de gevolgen van de opwarming van de Aarde. Het concert - Live Earth geheten - vond plaats op 7 juli 2007 en werd verdeeld gehouden in acht belangrijke steden (minstens één stad per continent, inclusief Antarctica). Onder anderen Madonna, Pharrell Williams, Genesis, Red Hot Chili Peppers, Keane en Snoop Dogg hebben hun medewerking verleend.

Gore is sinds november 2007 partner in de durfkapitaal-onderneming Kleiner, Perkins, Caufield & Byers (KPCB) die investeert in alternatieve energie en energie besparende technologie. Bovendien is hij medeoprichter van de Londense firma Generation Investment Management, die belangen heeft in eco-energie-ondernemingen. Hier is hij tevens chairman. Gore is hierom verschillende keren bekritiseerd vanwege conflicterende belangen, in 2009 door Republikein Marsha Blackburn en, later dat jaar, door de National Center for Public Policy Research: de ex-vicepresident zegt publiekelijk dat belastinggeld moet worden gebruikt voor het subsidiëren van groene technologie, terwijl hij hier tevens aan verdient vanwege zijn partnerschap bij KPCB. In 2008 investeerde de onderneming van Gore 75 miljoen dollar in Silver Springs Networks, een firma die hard- en software ontwikkelt om het elektriciteitsnet efficiënter te maken. Gore werd hierop adviseur van deze onderneming. In november 2009 kreeg Silver Springs van het Energy Department een subsidie van 560 miljoen dollar. Verwacht wordt dat KPCB een veelvoud van haar investering zal terugverdienen.^[3][4]

In juli 2011 fusioneerden twee door Al Gore gestichte milieugroepen, Alliance for Climate Protection en Climate Project, tot The Climate Reality Project. Deze NGO heeft vooral een educatief doel, onder meer door zich af te zetten tegen klimaatsceptici. Een van de leaders in het trainingsprogramma was Ingmar Rentzhog, CEO van We Don’t Have Time, een Zweedse tech start-up die onder meer Greta Thunberg coachte.

In 2005 richtte Gore samen met advocaat Joel Hyatt kabeltelevisiekanaal Current TV op. Reden voor de oprichting was dat er volgens Gore een alternatief moest zijn voor de rechtse Amerikaanse media.

In maart 2009 werden twee Amerikaanse journalisten van Current TV Euna Lee en Laura Ling gevangengenomen door de regering van Noord-Korea wegens het illegaal oversteken van de Noord-Koreaanse grens via Zuid-Korea. Gore heeft zich voor hun vrijlating ingezet. Ze werden uiteindelijk na onderhandelingspogingen van oud-president Bill Clinton op 4 augustus 2009 vrijgelaten.^[5]

In 2009 werd de kikkersoort Allobates algorei naar Gore vernoemd.

• (en) Senaat Officiële biografie
• (en) The Climate Reality Project

Zie de categorie Al Gore van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.