High-definition video

High-definition video (afgekort hd-video of HDV) is een videonorm voor beeld met een hoge resolutie. Dit videoformaat is het meest gebruikt in semiprofessionele en consumenten videocamera's.

Beeldformaat

HDV is afgeleid van de huidige hd-tv-standaarden die een reeks aan beeldformaten definiëren:

720p25: 1280x720 met vierkante pixels, 25 frames per seconde progressive.
720i50: 1280x720 met vierkante pixels, 50 velden per seconde interlaced.

1080p25: 1920x1080 met vierkante pixels. 25 frames per seconde zonder interlacing.
1080i50: 1920x1080 met vierkante pixels, 50 velden per seconden interlaced.

Deze twee formaten worden in Europa en Australië gebruikt en zijn afgeleid van het Europese PAL-formaat.

Analoog aan de Europese HDV-formaten zijn de Amerikaanse formaten (voor de VS en Japan) gedefinieerd.

720p30: 1280x720 met vierkante pixels, 30 frames per seconde progressive.
720i60: 1280x720 met vierkante pixels, 60 velden per seconde interlaced.

1080p30: 1920x1080 met vierkante pixels. 30 per seconde zonder interlacing.
1080i60: 1920x1080 met vierkante pixels, 60 velden per seconden interlaced.

Deze zijn afgeleid van het Amerikaanse NTSC-televisieformaat.

Verder zijn door verschillende fabrikanten, waaronder JVC, eigen formaten gedefinieerd voor het bewerken van film. JVC heeft een 720-lijnen formaat met 24 frames per seconde, terwijl de nieuwere prosumer-camera's van Canon, zoals de XH-A1, in 1080 lijnen met 24 frames per seconde op kan nemen, wat telecine overbodig maakt.

Codering en compressie

Veel HDV-camcorders zijn voorzien van 3 CCD's en gebruiken intern een chroma subsampling van 4:2:2. HDV zelf definieert echter alleen een 4:2:0 chroma formaat.

De codering van HDV gebeurt in MPEG-2 met een gemiddelde bitrate van 20 megabit per seconde. De compressieverhouding ligt hoger dan DV25. Audio wordt gecomprimeerd in MPEG-1 Layer 2 op 384 kilobit per seconde.