getuigen

• Geluid:  getuigen    (hulp, bestand)

• ge·tui·gen

• In de betekenis van ‘als getuige verklaren’ voor het eerst aangetroffen in 1240 ^[1]
• afgeleid van tijgen met het voorvoegsel ge-
• Afgeleid van getuige ^[2]

getuigen

1. inergatief ~ over: een veelal beëdigde verklaring afleggen ten aanzien van de ware toedracht van een zaak

   • Hij zal daarover getuigen kunnen. 

• getuigschrift

• getuige-deskundige

• Eén getuige is geen getuige

de getuigen mv

1. meervoud van het zelfstandig naamwoord getuige

• Het woord getuigen staat in de Woordenlijst Nederlandse Taal van de Nederlandse Taalunie.

• In onderzoek uit 2013 van het Centrum voor Leesonderzoek werd "getuigen" herkend door: