Emil Adolf von Behring

Emil Adolf von Behring
Państwo działania	Cesarstwo Niemieckie
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1854 ; Hansdorf
Data i miejsce śmierci	31 marca 1917 ; Marburg
	profesor
	Specjalność: bakteriologia
Alma Mater	Barts and The London School of Medicine and Dentistry
Uczelnia	Uniwersytet Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze
	Odznaczenia
	Nagrody
	Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny
	Multimedia w Wikimedia Commons

Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 w Hansdorfie (ob. Ławice), zm. 31 marca 1917 w Marburgu) – niemiecki bakteriolog, uważany za jednego z twórców immunologii^[1], laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1901 roku.

Życiorys

Urodził się we wsi Hansdorf (obecnie Ławice w gminie Iława) w wielodzietnej rodzinie nauczyciela (był piątym z trzynaściorga dzieci). Ukończył gimnazjum w Olsztynku^[2], studia medyczne w Berlinie, w Akademii Wojskowej. Był m.in. asystentem Roberta Kocha. Od 1895 roku był profesorem Uniwersytetu w Halle oraz Instytutu Terapii Doświadczalnej w Marburgu^[3].

Razem z Japończykiem Shibasaburo Kitasato opracował surowice antytoksyczne przeciwbłonicze i przeciwtężcowe (1890)^[1], rozpowszechnił swoje prace organizując jedną z największych w Europie wytwórni surowic i szczepionek „Behring-Werke” w Marburgu^[3]. Za prace nad seroterapią, przede wszystkim zaś za zastosowanie seroterapii w walce z błonicą (dyfterytem), został laureatem pierwszej Nagrody Nobla z medycyny w 1901 roku^[1]^[3]. Komitet Noblowski w uzasadnieniu podjął próbę oceny znaczenia pracy von Behringa, dodając do uzasadnienia słowa: dzięki (pracom von Behringa) otwarta została nowa droga dla medycyny, a lekarze otrzymali ważną broń w walce przeciw chorobie i śmierci.

W grudniu 1896 Behring ożenił się z dwudziestoletnia Elzą Spinolą (1876-1936), córką Bernarda Spinoli, dyrektora szpitala w Berlinie oraz jego żony, Elizy Spinoli, z domu Bendix. Behringowie mieli sześciu synów. Miesiąc miodowy spędzili w willi „Behring” na Capri w 1897 roku, gdzie posiadali dom letni. W latach 1909–1911 w willi mieszkał Maksim Gorki.

Nazwisko Behringa przetrwało w nazwach takich firm jak Dade Behring (zajmującej się diagnostyką kliniczną, obecnie część Siemens), CSL Behring (wytwórcy leków na bazie surowicy) oraz w nazwie nagrody jego imienia przyznawanej przez uniwersytet w Marburgu; najbardziej prestiżowej nagrody w dziedzinie medycyny w Niemczech. Nazwiskiem naukowca została nazwana planetoida (65685) Behring.

Publikacje

Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
Aetiologie und aetiologische Therapie des Tetanus (1904)
Diphterie (1910)
Einführung in die Lehre von der Bekämpfung der Infectionskrankheiten (1912)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c TadeuszT. Nowak TadeuszT. (red.), Oksfordzki słownik biograficzny, Warszawa: Bertelsmann Media, 1999, s. 45, ISBN 83-7227-109-7 .
↑ Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury, przewodnik. Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 31–33.
↑ ^a ^b ^c Wulf vonW. Bonin Wulf vonW., ErichE. Bagge ErichE., RobertR. Herrlinger RobertR., Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 218 (pol.).

Bibliografia

Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.

Linki zewnętrzne

Biografia (ang.)

[OSB-1] TadeuszT. Nowak TadeuszT. (red.), Oksfordzki słownik biograficzny, Warszawa: Bertelsmann Media, 1999, s. 45, ISBN 83-7227-109-7 .

[2] Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury, przewodnik. Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 31–33.

[Bonin-3] Wulf vonW. Bonin Wulf vonW., ErichE. Bagge ErichE., RobertR. Herrlinger RobertR., Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 218 (pol.).

[1]