Eric Lomax

Eric Sutherland Lomax
Data i miejsce urodzenia	30 maja 1919 ; Edynburg
Data i miejsce śmierci	8 października 2012 ; Berwick-upon-Tweed
Zawód, zajęcie	oficer, pisarz
Narodowość	brytyjska

Eric Sutherland Lomax (ur. 30 maja 1919 w Edynburgu – zm. 8 października 2012 w Berwick-upon-Tweed)^[1] – oficer Armii Brytyjskiej, jeniec wojenny, pisarz.

Wczesne życie

Lomax urodził się 30 maja 1919 r. w Edynburgu. W wieku 16 lat opuścił szkołę i rozpoczął pracę na poczcie^[2].

Służba wojskowa

Lomax w roku 1939 dołączył do Królewskiego Korpusu Łączności^[3]. Następnie odbył szkolenie w 152. Jednostce Szkoleniowej Podchorążych, po którym uzyskał stopień podporucznika dnia 28 grudnia 1940^[4]. Jako oficer korpusu łączności został dołączony do 5. Pułku Królewskiej Artylerii. Jako porucznik został pojmany przez Japończyków po kapitulacji Singapuru w lutym 1942 roku^[3]. Wraz z innymi jeńcami trafił do obozu jenieckiego w Changi^[2]. Następnie został przeniesiony do Kanchanaburi w Tajlandii, gdzie był zmuszony do budowy Kolei Birmańskiej, zwanej – ze względu na liczbę ofiar pochłoniętych w czasie jej budowy – Koleją Śmierci^[3]. W 1949 przyznano mu Efficiency Medal oraz otrzymał honorowy stopień kapitana^[5]. Opuścił armię w 1955^[6].

Późniejsze lata

Studiował zarządzanie, pracował w Scottish Gas Board i na University of Strathclyde. Przeszedł na emeryturę w 1982^[6].

Późniejsze lata życia Lomaxa obejmowały pojednanie z Takashim Nagase, oprawcą z czasów, gdy Lomax był jeńcem w japońskiej niewoli. Nagase opisał swoje doświadczenia wojenne i powojenne w książce Crosses and Tigers, a także sfinansował budowę buddyjskiej świątyni, by odpokutować za popełnione w czasie wojny czyny^[2]. Spotkanie między dwoma mężczyznami zostało zarejestrowane w ramach prac nad filmem dokumentalnym Enemy, my friend? (1995) Mike’a Finlasona^[7].

Życie osobiste

Lomax poślubił swoją pierwszą żonę Agnes (Nan) 20 listopada 1945. Mieli troje dzieci: Lindę May (14 grudnia 1946 – 13 grudnia 1993), Erica (ur. 18 czerwca 1948, zmarł po urodzeniu) i Charmaine Carole (ur. 17 czerwca 1957)^[8].

W 1980 poznał kanadyjską pielęgniarkę Patricię Wallace (Patti), młodszą od niego o siedemnaście lat. Patti przeprowadziła się z Kanady do Wielkiej Brytanii w 1982. Lomax rozwiódł się z Nan kilka miesięcy później i ożenił się z Patti w 1983^[9].

Autobiografia i jej adaptacje

Lomax napisał swoją autobiografię, która ukazała się w 1995 pod tytułem The Railway Man.

Książka została sfilmowana pod tym samym tytułem. Reżyserii podjął się Jonathan Teplitzky, a w rolę Erica Lomaxa wcielili się Colin Firth (jako starszy Lomax) oraz Jeremy Irvine (jako młody Lomax), natomiast Nicole Kidman zagrała jego drugą żonę – Patti^[10].

Książka Lomaxa została nagrodzona w 1996 NCR Book Award^[11] oraz PEN/Ackerley Prize^[12].

Twórczość

The Railway Man (1995, pol. wyd.: Droga do zapomnienia, tłum. Dorota Malina, Znak Literanova 2014).

Przypisy

↑ Eric Lomax: The Railway Man author dies aged 93, (ang.), BBC News, 8 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ ^a ^b ^c D. van der Vat, Eric Lomax obituary, (ang.), The Guardian, 9 października 2012, [dostęp: 22 maja 2014].
↑ ^a ^b ^c W. Yardley, Eric Lomax, World War II prisoner who forgave, dies at 93, (ang.), New York Times, 9 października 2012, [dostęp: 27 maja].
↑ Supplement, no. 35056, p. 547, (ang.), The London Gazzette, 24 stycznia 1941, [dostęp: 27 maja 2014]
↑ Supplement, no. 38517, p. 385, (ang.), The London Gazzette, 21 stycznia 1949, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ ^a ^b M. Childs, Eric Lomax: War hero whose experiences in the Far East became a bestselling memoir, (ang.), The Independent, 10 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ The Railway Man. therealrailwayman.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)]., (ang.), [dostęp: 27 maja 2014].
↑ J. Moorhead, The Railway Man’s forgotten family: ‘We were victims of torture too’, (ang.), The Guardian, 28 grudnia 2013 [dostęp: 27 maja 2014].
↑ C. O’Brian, The moment PoW victim forgave Japanese torturer: How moving memoir of pain and reconciliation has been turned into an inspirational new film, (ang.), Daily Mail, 29 grudnia 2013, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ Droga do zapomnienia, (pol.), Filmweb, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ NCR Book Award Winners, (ang.), GoodReads, [dostęp: 27 maja 2014].
↑ PEN/Ackerley Prize. englishpen.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-26)]., (ang.) English PEN, [dostęp: 27 maja 2014].

[1] Eric Lomax: The Railway Man author dies aged 93, (ang.), BBC News, 8 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].

[Eric_Lomax_obituary-2] D. van der Vat, Eric Lomax obituary, (ang.), The Guardian, 9 października 2012, [dostęp: 22 maja 2014].

[nytimes.com-3] W. Yardley, Eric Lomax, World War II prisoner who forgave, dies at 93, (ang.), New York Times, 9 października 2012, [dostęp: 27 maja].

[4] Supplement, no. 35056, p. 547, (ang.), The London Gazzette, 24 stycznia 1941, [dostęp: 27 maja 2014]

[5] Supplement, no. 38517, p. 385, (ang.), The London Gazzette, 21 stycznia 1949, [dostęp: 27 maja 2014].

[independent.co.uk-6] M. Childs, Eric Lomax: War hero whose experiences in the Far East became a bestselling memoir, (ang.), The Independent, 10 października 2012, [dostęp: 27 maja 2014].

[7] The Railway Man. therealrailwayman.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-02)]., (ang.), [dostęp: 27 maja 2014].

[8] J. Moorhead, The Railway Man’s forgotten family: ‘We were victims of torture too’, (ang.), The Guardian, 28 grudnia 2013 [dostęp: 27 maja 2014].

[9] C. O’Brian, The moment PoW victim forgave Japanese torturer: How moving memoir of pain and reconciliation has been turned into an inspirational new film, (ang.), Daily Mail, 29 grudnia 2013, [dostęp: 27 maja 2014].

[10] Droga do zapomnienia, (pol.), Filmweb, [dostęp: 27 maja 2014].

[11] NCR Book Award Winners, (ang.), GoodReads, [dostęp: 27 maja 2014].

[12] PEN/Ackerley Prize. englishpen.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-06-26)]., (ang.) English PEN, [dostęp: 27 maja 2014].

[1]