Przejdź do zawartości

Kalidasa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Śakuntala.
Malował Raja Ravi Varma.
Śakuntala pisze do Duszjanty.
Malował Raja Ravi Varma.
Śakuntala.
Malował Raja Ravi Varma.

Kalidasa (skr. कालिदास, trl. Kālidāsa, "sługa Kali") – indyjski poeta i dramaturg z epoki klasycznego sanskrytu.

Życie

[edytuj | edytuj kod]

Trudno dokładnie określić, kiedy tworzył, najprawdopodobniej jednak w okresie imperium Guptów, w IV, V[1] lub VI wieku n.e. (mógł być poetą na dworze Ćandragupty II[2]). Jego sztuki i poezja opierały się przede wszystkim na indyjskiej mitologii i filozofii.

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

W literaturze sanskrytu zajmuje podobne miejsce jak William Szekspir w literaturze angielskiej. Sława spowodowała, że przypisywano mu też dzieła (ok. 30), których autorem pewnie nie był, takie jak Nālodaya i Śrutabodha. Badacze uważają obecnie, że te utwory napisali inni pisarze o takim samym imieniu - Kālidāsa.

Dzieła

[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem dzieł:

  • lirycznych:
    • Meghadūta (Obłok posłańcem)[1]
    • Ṛtusaṃhāra (Opis pór roku) - autor domniemany, brak jednoznacznych dowodów potwierdzających jego autorstwo
  • epickich:
    • Raghuvaṃśa (Ród Raghów)
    • Kumārasambhava (Narodziny boga Kumāry)
  • dramatycznych:
    • Abhijñānaśākuntalam (Rozpoznanie Śiakuntali), zwane też: Abhijñāśākuntala lub Śākuntala
    • Mālavikāgnimitram (Mālavikā i Agnimitra)
    • Vikramorvaśi (Vikrama i Urvaśi)

Przekłady na język polski

[edytuj | edytuj kod]

Na język polski przełożono z oryginału Śākuntalę (Kalidasa, Siakuntala, przełożył Stanisław Schayer: Ossolineum 1957, Biblioteka Narodowa II:111, z obszernym wstępem; wcześniejsze wojenne wydanie: Budapeszt 1941) oraz Maghadutę (Joanna Sachse, na łamach Przeglądu Orientalistycznego, ok. 1980). Fragmenty dzieł w przekładzie Stanisława Schayera znaleźć można także w Wielkiej literaturze powszechnej, wydawca Trzaska, Evert i Michalski, Warszawa (ok. 1930), t. I, s. 115-226; a w przekładzie Juliana A. Święcickiego w Historyi literatury powszechnej w monografijach, Warszawa 1901, t. IV, s. 290-301.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Lidia Sudyka, Meghadūta, czyli niezwykłe losy pewnego poematu, [w:] Lidia Sudyka, Teresa Miążek Mariola Pigoniowa (red.), Wokół Meghaduty: nieprzerwana nić literackiej kultury sanskrytu, Uniwersytet Jagielloński, 2014, s. 8, ISBN 978-83-7638-530-3.
  2. Lidia Szczepanik, Sanskryckie poematy dūtakāvya. Rys historyczny gatunku, [w:] Lidia Sudyka, Teresa Miążek Mariola Pigoniowa (red.), Wokół Meghaduty: nieprzerwana nić literackiej kultury sanskrytu, Uniwersytet Jagielloński, 2014, s. 17, ISBN 978-83-7638-530-3.


Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]