Karol Piegza

Karol Piegza

Data i miejsce urodzenia	1899 Łazy
Data i miejsce śmierci	1988 Jabłonków
Zawód, zajęcie	nauczyciel, pisarz, folklorysta, fotograf, malarz
Narodowość	polska
Multimedia w Wikimedia Commons

Karol Piegza (ur. 1899 w Łazach, zm. 1988 w Jabłonkowie) – polski nauczyciel, pisarz, folklorysta, fotograf oraz malarz z Zaolzia na Śląsku Cieszyńskim.

Piegza urodził się Łazach jako syn górnika. Pracował w kopalni, od momentu gdy skończył 14 lat. W czasie pracy słuchał historii opowiadanych przez górników, które miały wpływ na jego wczesną twórczość.

W początku roku 1918 Piegza został powołany do armii austro-węgierskiej i w czasie I wojny światowej wysłany na front włoski^[1]. Po wojnie był aktywnym działaczem społecznym w wielu organizacjach. Ukończył szkołę nauczycielską w Cieszynie i podjął pracę jako nauczyciel w polskich szkołach w Łazach, Orłowej i Stonawie, a po II wojnie światowej w Jabłonkowie. Był także dyrektorem szkół w Łazach, Stonawie i Jabłonkowie.

W czasie II wojny światowej Piegza był więźniem obozów koncentracyjnych Dachau oraz Mauthausen-Gusen^[2]. Po wojnie osiadł w Jabłonkowie, gdzie w latach 1945–1960 był dyrektorem polskiej szkoły.

Piegza pisał w literackim języku polskim oraz w gwarze cieszyńskiej. Jego książki związane były z folklorem regionu zaolziańskiego bardzo często góralskiego. Po jego śmierci w Jabłonkowie otworzono małe muzeum poświęcone jego osobie.

• Malarze śląscy (1937)
• Kozubowa (1939)
• Ceramika cieszyńska (1971)
• Komedianci (1979)
• Cieszyńskie skrzynie malowane (1983)

• Sękaci ludzie (1963) i (1979)
• Opowiadania beskidzkie (1971)
• Tam pod Kozubową (1974)

• Echa spod hałdy (1975)

• Hawiyrski bojki (1952)
• Gajdosz z Kurajki (1953)
• Toporem pisane (1955)
• Nowele beskidzkie (1961)