Przejdź do zawartości

Melanie Griffith

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Melanie Griffith
Ilustracja
Melanie Griffith (2013)
Imię i nazwisko

Melanie Richards Griffith

Data i miejsce urodzenia

9 sierpnia 1957
Nowy Jork, USA

Zawód

aktorka, producentka filmowa

Współmałżonek

Don Johnson
(1973-1973; rozwód)
Don Johnson
(1989–1996; rozwód)
Steven Bauer
(1981–1989; rozwód)
Antonio Banderas
(1996-2015; rozwód)

Lata aktywności

od 1969

Melanie Richards Griffith[1] (ur. 9 sierpnia 1957 w Nowym Jorku) – amerykańska aktorka i producentka filmowa.

Laureatka Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie komediowym lub musicalu za kreację Tess McGill robiącej karierę kosztem swojej niewinności w komedii romantycznej Mike’a Nicholsa Pracująca dziewczyna (Working Girl, 1988) u boku Harrisona Forda i Sigourney Weaver, za którą była nominowana do nagrody Oscara dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodziła się Nowym Jorku jako córka aktorki Tippi Hedren, znanej z filmu Alfreda Hitchcocka Ptaki (1963)[3], i przedsiębiorcy Petera Atwilla Griffitha[4]. W wieku sześciu lat otrzymała od Alfreda Hitchcocka lalkę w sosnowym pudełku, która przypominała jej matkę; myślała, że ​​pudełko to trumna i że jej matka umrze[5]. Dorastała z siostrą przyrodnią Tracy Griffith i przyrodnim bratem Clayem A. Griffith[5] – dziećmi jej ojca z drugiego małżeństwa z Nanitą Greene. Wychowywała się wśród dzikich zwierząt; w wieku 13 lat miała własnego lwa.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Była modelką, gdy miała 9 miesięcy[5]. Mając 12 lat trafiła na kinowy ekran w westernie Smith! (1969) z udziałem Glenna Forda. Uczęszczała do jednej z hollywoodzkich szkół aktorskich. Wielki przełom nastąpił, gdy Arthur Penn obsadził ją w roli uciekającej nimfetki w dreszczowcu kryminalnym W mroku nocy (Night Moves, 1975)[5] u boku Jamesa Woodsa. W roku 1975 została wybrana Miss Złotego Globu. Pojawiła się w dreszczowcu Zdradliwa toń (The Drowning Pool, 1975) z Paulem Newmanem, komedii Uśmiech (Smile, 1975) u boku Bruce’a Derna jako jedna z wielu dziewcząt aspirujących do tytułu Miss Ameryki, dramacie izraelskim Ogród (Gan, Ha-, 1977), dramacie sportowym Jeden na jeden (One on One, 1977) z Annette O’Toole jako autostopowiczka i dramacie przygodowym Przejażdżka (Joyride, 1977)[6] u boku Roberta Carradine.

Na początku kariery aktorskiej uzależniła się od alkoholu, narkotyków i leków przeciwbólowych[2], co negatywnie wpłynęło na jej rozwój, tak jak rozpad niedojrzałego związku i wypadek, jakiemu uległa – została potrącona przez samochód po jednym z przyjęć, przez co trafiła do szpitala.

Griffith (2016)

Wstąpiła na kurs aktorski Stelli Adler w Nowym Jorku. Zwróciła na siebie uwagę dzięki roli gwiazdy kina porno, Holly w przewrotnym thrillerze Briana De Palmy Świadek mimo woli (Body Double, 1984), za którą odebrała nagrodę związku krytyków i była nominowana do nagrody Złotego Globu. Drugą nominację do tejże nagrody przyniosła jej postać zagadkowej i rozrywkowej Lulu, która przewraca do góry nogami uporządkowane życie młodego "yuppie" (Jeff Daniels), symbolu uporządkowanej i pracowitej Ameryki w czarnej komedii Dzika namiętność (Something Wild, 1986). W dreszczowcu Johna Schlesingera Pacific Heights (1990) z Matthew Modinem i Michaelem Keatonem zagrała wyciszoną rolę terroryzowanej przez psychopatycznego lokatora młodej żony. Za postać cynicznej i samolubnej kochanki w czarnej komedii Briana De Palmy Fajerwerki próżności (The Bonfire of the Vanities, 1990) zdobyła nominację do antynagrody Złotej Maliny dla najgorszej aktorki.

Nieudane kreacje policjantki w dramacie kryminalnym Obcy wśród nas (A Stranger Among Us, 1992), szpiega podczas II wojny światowej w thrillerze Światło w mroku (Shining Through, 1992) z Michaelem Douglasem i zdradzanej, ale kochanej żony policjanta (Nick Nolte) w dramacie kryminalnym Nieugięci (Mulholland Falls, 1996) przyniosły jej dwukrotnie antynagrodę Złotej Maliny. Dobrze przyjęta przez publiczność i krytykę została w kontrowersyjnym melodramacie Lolita (1997) jako matka tytułowej bohaterki Charlotte Haze. Za postać Lucille, która wożąc ze sobą własnoręcznie obciętą głowę męża, podbija Las Vegas i Hollywood w czarnej komedii Antonio Banderasa Wariatka z Alabamy (Crazy in Alabama, 1999) została uhonorowana nagrodą Sant Jordi w Barcelonie. W 2001 podczas Razzie Awards otrzymała nominację do Złotej Maliny dla najgorszej aktorki za film Cecil B. Demented.

W 1999 zadebiutowała na scenie Old Vic w Londynie w sztuce Monologi Waginy (The Vagina Monologues) z Cate Blanchett. W 2003 zadebiutowała z powodzeniem na scenie Broadwayu rolą Roxie w musicalu Chicago.

4 lutego 2008 otrzymała honorową nagrodę Telekamery 2008, którą w jej imieniu odebrała przyjaciółka, ponieważ aktorka nie przyjechała na galę ze względu na tragedię rodzinną - śmierć teścia, Jose Domingueza, ojca Antonio Banderasa.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

W wieku 14 lat poznała przyszłego męża 22–letniego aktora Dona Johnsona na planie melodramatu Szkoła kochania (The Harrad Experiment, 1973); wkrótce związała się z nim w życiu prywatnym, po czym wyprowadziła się z domu rodzinnego, pobrali się 8 stycznia 1976, gdy miała 18 lat, ale rozwiedli się kilka miesięcy później w lipcu 1976[2]. 6 czerwca 1982 zawarła związek małżeński z aktorem Stevenem Bauerem, z którym ma syna Alexandra (ur. 1985). W 1989 doszło do rozwodu. 29 stycznia 1989 po raz drugi wyszła za mąż za Dona Johnsona, z którym ma córkę Dakotę (ur. 4 października 1989)[2].

14 maja 1996 poślubiła aktora Antonio Banderasa[7], z którym ma córkę Stellę (ur. 24 września 1996) i rozwiodła się 4 grudnia 2015[8][9].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]

Filmy TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1995: Dziewczyny z Dzikiego Zachodu (Buffalo Girls) jako Dora DuFran

Seriale TV

[edytuj | edytuj kod]
  • 1976: Kiedyś pewien orzeł (Once an Eagle) jako Jinny Massengale
  • 1978: Silni chłopcy/Tajemnice Nancy Drew (The Hardy Boys/Nancy Drew Mysteries) jako Stacey Blain
  • 1978: Starsky i Hutch (Starsky & Hutch) jako Julie McDermott
  • 1979: Vega$ jako Dawn Peters
  • 1985: Alfred Hitchcock przedstawia (Alfred Hitchcock Presents) jako dziewczyna
  • 1987: Policjanci z Miami (Miami Vice) jako Christine von Marburg
  • 1988: Saturday Night Live jako gospodarz
  • 1998: Ja i Jerzy (Me & George)
  • 2006: Robot Chicken (Robot Chicken) jako Love-A-Lot

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Melanie Griffith Biography & TV / Movie Credits. TVRage.Com. [dostęp 2024-12-06]. (ang.).
  2. a b c d Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 104. ISBN 978-83-60000-15-1.
  3. Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 103. ISBN 978-83-60000-15-1.
  4. Melanie Griffith Biography (1957–). FilmReference.com. [dostęp 2024-12-06]. (ang.).
  5. a b c d Melanie Griffith Biography, „TV Guide [dostęp 2024-12-06] [zarchiwizowane z adresu] (ang.).
  6. Melanie Griffith. Rotten Tomatoes. [dostęp 2016-06-28]. (ang.).
  7. Tomasz Raczek: Karuzela z idolami. Michałów – Grabina: Instytut Wydawniczy Latarnik, 2006, s. 105. ISBN 978-83-60000-15-1.
  8. Melanie Griffith 'got the house in Aspen, the Picasso painting and $65,000-a-month' in divorce from Antonio Banderas, „Daily Mail [dostęp 2016-01-31] (ang.).
  9. Melanie Griffith Antonio Banderas Divorce, „People [dostęp 2016-01-31] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Portret na życzenie: Melanie Griffith. „Film”. nr 29/1988 (2037 [XLIII]), s. 22, 17 lipca 1988. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Antoni Garbaczewski. Ma duszę i seks. „Film”. nr 13/1991 (2176 [XLVI]), s. 22, 31 marca – 1 kwietnia 1991. Warszawa: RSW „Prasa-Książka- Ruch”. ISSN 0137-463X. 
  • Melanie Griffith. T. 21: Kolekcja Alfred Hitchcock Przedstawia. Poznań: Oxford Educational Sp. z o.o., luty 2010, s. 6. ISBN 978-83-252-0761-8.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]