Prawa elektrolizy Faradaya

Prawa elektrolizy Faradaya – dwa prawa elektrochemii sformułowane przez Michaela Faradaya w 1834 roku^[1].

Masa substancji wydzielonej podczas elektrolizy jest proporcjonalna do ładunku, który przepłynął przez elektrolit

${\displaystyle m=q\cdot k=I\cdot t\cdot k,}$

gdzie:

${\displaystyle k}$ – równoważnik elektrochemiczny,

${\displaystyle q}$ – ładunek elektryczny,

${\displaystyle I}$ – natężenie prądu elektrycznego,

${\displaystyle t}$ – czas.

Ładunek ${\displaystyle q}$ potrzebny do wydzielenia lub wchłonięcia masy ${\displaystyle m}$ jest dany zależnością

${\displaystyle q={\frac {Fmz}{M}},}$

gdzie:

${\displaystyle F}$ – stała Faradaya (w kulombach/mol),

${\displaystyle z}$ – ładunek jonu (bezwymiarowe),

${\displaystyle M}$ – masa molowa jonu (w gramach/mol).

Inne sformułowanie drugiego prawa elektrolizy Faradaya brzmi:

Stosunek mas ${\displaystyle m_{1}}$ oraz ${\displaystyle m_{2}}$ substancji wydzielonych na elektrodach podczas przepływu jednakowych ładunków elektrycznych jest równy stosunkowi ich równoważników elektrochemicznych ${\displaystyle k_{1}}$ oraz ${\displaystyle k_{2}}$ i stosunkowi ich mas równoważnikowych ${\displaystyle R_{1}}$ oraz ${\displaystyle R_{2},}$ czyli:

${\displaystyle {\frac {m_{1}}{m_{2}}}={\frac {k_{1}}{k_{2}}}={\frac {R_{1}}{R_{2}}}.}$