Przejdź do zawartości

Ulica Filtrowa w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Filtrowa w Warszawie
Śródmieście Południowe, Filtry, Stara Ochota
Ilustracja
Ulica Filtrowa na wysokości ul. Akademickiej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Rektorska
ul. Lekarska
ul. Lekarska
al. Niepodległości
ul. Sędziowska
ul. Referendarska
ul. Trybunalska
ul. Krzywickiego
ul. A. Solariego
ul. Rudawska
ul. Orzechowska
ul. Łęczycka
al. Wielkopolski
ul. Ł. Górnickiego
ul. K. Warszewickiego
ul. M. Kromera
ul. Sz. Zimorowicza
światła ul. Krzyckiego
światła ul. Raszyńska
ul. J. Mianowskiego
ul. M. Mochnackiego
ul. A. Asnyka
ul. Akademicka
światła pl. Narutowicza
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Filtrowa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Filtrowa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Filtrowa w Warszawie”
Ziemia52°13′08,5″N 20°59′44,0″E/52,219028 20,995556

Ulica Filtrowa – ulica w dzielnicach Ochota i Śródmieście w Warszawie.

Przebieg

[edytuj | edytuj kod]

Ulica łączy Śródmieście Południowe i Starą Ochotę. Jej nazwa pochodzi od Zespołu Stacji Filtrów znajdujących się po północnej stronie ulicy w jej środkowym biegu. Ma duże znaczenie komunikacyjne na odcinku od ulicy Krzywickiego do placu Narutowicza, gdzie przejmuje ruch samochodowy i tramwajowy z ulicy Nowowiejskiej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Ulicę Filtrową przeprowadzono około roku 1893, początkowo tylko na odcinku od ul. Suchej (obecnie Krzywickiego) do Raszyńskiej, przy okazji powiększania terenów Stacji Filtrów; równocześnie wzdłuż północnej pierzei ulicy wzniesiono odcinek otaczającego je muru.

Fragment ulicy pomiędzy Topolową (dziś: aleja Niepodległości) a Suchą powstał przed rokiem 1914, uregulowano go jednak dopiero w związku z budową Kolonii Staszica około roku 1922. W tym czasie wytyczono także końcowy fragment ulicy – do pl. Narutowicza; jako ostatni powstał fragment początkowy, pomiędzy al. Niepodległości a Polem Mokotowskim – około roku 1927.

Tereny rozciągające się od Filtrowej po ul. Wawelską zajmowały ówcześnie drewniane baraki koszarowe, użytkowane do roku 1915 przez wojska rosyjskie; samą ulicę przecinała wiodąca do nich bocznica kolejowa.

Gwałtowny rozwój ulicy nastąpił w okresie międzywojennym, wraz z pojawieniem się budownictwa spółdzielczego na Ochocie. Do pierwszych spółdzielni należała Spółdzielnia Budowlano – Mieszkaniowa im. Lubeckiego, zabudowująca tereny w rejonie ulic Filtrowej, Wawelskiej, Mochnackiego i Górnickiego. Z czasem Kolonia Lubeckiego rozpadła się, tworząc niewielkie osiedla należące do kilku spółdzielni; tu także inwestowały wojsko i policja oraz instytucje państwowe, wznoszące domy dla swych pracowników. Jedynym budynkiem służącym ogółowi społeczeństwa stał się gmach Urzędu Województwa Warszawskiego, wybudowany w roku 1938 pod nr. 57; jego historyzująca sylweta nawiązuje do magnackich rezydencji.

W roku 1926 ulicą Filtrową pojechał pierwszy tramwaj, łączący ulicę Suchą z pl. Narutowicza.

W 1938 roku przy ulicy założono park Wielkopolski[1].

Zabudowa ulicy ucierpiała w czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939[2].

W roku 1944 zabudowa ulicy spłonęła; dzięki późnemu okresowi jej powstania i nowoczesnej konstrukcji wszystkie domy odbudowano do roku 1950. Większość obiektów sprzed 1939 zachowała się do dnia dzisiejszego. W okresie powojennym we wschodniej części ulicy, w miejscu dawnego toru wyścigów konnych powstały nowe zabudowania Politechniki Warszawskiej. W ostatnich latach po południowej stronie ulicy na tym odcinku powstały nowoczesne budynki biurowe.

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 3. Dmochowskiego−Furmańska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 1996, s. 109. ISBN 83-906629-2-2.
  2. Mieczysław Cieplewicz. Bombardowanie i ostrzeliwanie Warszawy we wrześniu 1939 r.. „Kronika Warszawy”. 4/48, s. 57, 1981. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]