Uniwersytety w Hiszpanii
Uniwersytety w Hiszpanii – uczelnie o charakterze ogólnoakademickim w Hiszpanii.
W 2011 r. w Hiszpanii funkcjonowało 78 uniwersytetów (50 publicznych i 28 prywatnych). W roku akademickim 2009/2010 studiowało w nich 1.556.377 studentów, w tym 88,9% – w uczelniach publicznych. Najbardziej obleganym kierunkiem jest prawo i ekonomia (po 150 tys. studentów)[potrzebny przypis] a następnie psychologia, filologia i medycyna (ok. 30 tys. studentów). W 2011 r. w uniwersytetach zatrudniano 107.930 nauczycieli akademickich i pracowników naukowych (98.622 w uniwersytetach publicznych, natomiast 9.308 w prywatnych)[1].
Autonomia uniwersytetów
[edytuj | edytuj kod]Konstytucja Hiszpanii uznaje autonomię uniwersytetów na zasadach określonych w ustawie oraz uznaje i poddaje ochronie wolność nauczania. Obecnie jest to ustawa nr 6/2001 z dnia 21 grudnia 2001 r. o uniwersytetach, która definiuje autonomię uniwersytetów jako prawo do:
- uchwalenia statutu;
- wyboru, powoływania i odwoływania organów jednoosobowych i kolegialnych;
- tworzenia struktury organizacyjnej, która działa jako wsparcie dla prowadzonego kształcenia oraz badań naukowych;
- opracowania i wdrażania planów studiów i planów kształcenia przez całe życie oraz wyznaczania kierunków prowadzenia badań naukowych;
- swobodnego doboru nauczycieli akademickich, pracowników naukowych i administracyjnych;
- weryfikowania wiedzy i umiejętności studentów;
- wydawania dyplomów ukończenia studiów, potwierdzających uzyskanie tytułu zawodowego oraz świadectw ukończenia studiów doktoranckich;
- zatwierdzania budżetu i zarządzania majątkiem;
- ustalania i modyfikowania warunków studiowania, a także nawiązywania współpracy w celu promowania uniwersytetu i rozwoju jego celów instytucjonalnych.
Ustawa przyznaje uniwersytetom publicznym osobowość prawną oraz zapewnia im autonomię finansową. Stwierdza ponadto, iż „działalność uniwersytetów, jak również ich autonomia, opiera się na zasadzie wolności akademickiej, która przejawia się w wolności nauczania, nauki i studiowania”[2]
Za elementy autonomii finansowej uniwersytetów w Hiszpanii należy uznać: zobowiązanie władz publicznych do zapewnienia uczelniom publicznym środków finansowych niezbędnych do wykonywania ich zadań, prawo prowadzenia działalności gospodarczej niezależnie od działalności edukacyjnej i naukowej, prawo przenoszenia niewykorzystanych środków publicznych na kolejny rok oraz prawo do zbywania aktywów[3].
Organy
[edytuj | edytuj kod]Do organów kolegialnych uniwersytetów hiszpańskich zaliczamy: radę społeczną, zgromadzenie uniwersyteckie, radę zarządzającą, radę doradczą, rady wydziałów oraz rady departamentów. Natomiast do organów jednoosobowych: rektora, jego zastępców, sekretarza generalnego, dyrektora uniwersytetu, dziekanów i ich zastępców oraz kierowników departamentów i instytutów[4].
Struktura studiów
[edytuj | edytuj kod]Struktura studiów oparta jest na trzech cyklach (Grado, Máster, Doctorado)[5].
Instytucje przedstawicielskie i kontrolne
[edytuj | edytuj kod]Instytucjami przedstawicielskimi uniwersytetów są: Uniwersytecka Rada Koordynująca (Consejo de Coordinación Universitaria) oraz Konferencja Rektorów Uniwersytetów Hiszpańskich (Conferencia de Rectores de las Universidades Españolas). Organem właściwym w zakresie zewnętrznego zapewnienia jakości uniwersytetów jest Krajowa Agencja do spraw Zapewnienia Jakości i Akredytacji (Agencia Nacional de Evaluación de la Calidad y Acreditación)[4].
Lista uniwersytetów
[edytuj | edytuj kod]Lista uniwersytetów w Hiszpanii według podziału administracyjnego Hiszpanii. (uniwersytety prywatne oznaczone są * a uniwersytety katolickie zaznaczone są †)
- Universidad de Almería
- University of Cádiz
- Universidad de Córdoba
- University of Granada
- Universidad de Huelva
- Universidad Internacional de Andalucia
- University of Jaén
- Universidad de Málaga
- Universidad Pablo de Olavide
- University of Seville
- Universidad de Burgos
- Universidad Católica de Ávila * †
- Universidad Europea Miguel de Cervantes *
- Universidad de León
- Universidad de Salamanca
- Universidad Pontificia de Salamanca * †
- Universidad SEK
- Universidad de Valladolid
- Universitat de Barcelona
- Universitat Abat Oliba * †
- Universitat Autònoma de Barcelona
- Universitat de Girona
- Universitat Internacional de Catalunya *
- Universitat de Lleida
- Universitat Politècnica de Catalunya
- Universitat Oberta de Catalunya
- Uniwersytet Pompeu Fabry
- Universitat Rovira i Virgili
- Universitat Ramon Llull *
- Universitat de Vic *
- Schiller International University *
- Universidad de Alcalá
- Universidad Alfonso X El Sabio
- Universidad Autónoma de Madrid
- Universidad Antonio de Nebrija *
- Universidad Camilo José Cela
- Universidad Carlos III de Madrid
- Universidad Complutense de Madrid
- Universidad Complutense de Madrid-Centro Universitario Villanueva*
- Universidad Europea de Madrid*
- Universidad Francisco de Vitoria
- Universidad Politécnica de Madrid
- Universidad San Pablo
- Universidad Pontificia Comillas de Madrid * †
- Universidad Rey Juan Carlos
- Universidad Católica San Antonio de Murcia * †
- Universidad Politécnica de Cartagena
- Universidad de Murcia
- Uniwersytet Nawarry (Universidad de Navarra) * †
- Universidad Pública de Navarra
- Universitat d'Alacant
- Universidad Cardenal Herrera *
- Walencjański Katolicki Uniwersytet Santo Vincente †
- Universidad Internacional Menendez Pelayo
- Universitat Jaume I
- Universidad Miguel Hernández
- Universitat Politècnica de València
- Universitat de València
Uniwersytety D-learning
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ministerio de Educación 2010, Datos i cifras del sistema universitario Español. Courso 2010/2011, Madrid.
- ↑ Stachowiak-Kudła M., Konstytucyjna zasada autonomii uniwersytetów na przykładzie Hiszpanii, „Nauka i Szkolnictwo Wyższe”, nr 1/37/2011, s. 145 - 161.
- ↑ Monika Stachowiak-Kudła, Janusz Kudła, Financial regulations and the diversification of funding sources in Higher education institutions: Selected European experiences, „Studies in Higher Education”, DOI: 10.1080/03075079.2015.1119109.
- ↑ a b Stachowiak-Kudła M., Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.
- ↑ Real Decreto 1393/2007, de 29 de octubre, por el que se establece la ordenación de las enseñanzas universitarias oficiales (B.O.E. n. 260 de 30/10/2007, pp. 44037 - 44048).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Monika Stachowiak-Kudła, Konstytucyjna zasada autonomii uniwersytetów na przykładzie Hiszpanii, „Nauka i Szkolnictwo Wyższe”, nr 1/37/2011, s. 145 - 161.
- Monika Stachowiak-Kudła, Autonomia szkół wyższych a instytucjonalne mechanizmy zapewnienia jakości w Polsce i wybranych państwach europejskich, Wydawnictwo Difin, Warszawa 2012.