czubek

wymowa:

IPA: [ˈt͡ʃubɛk], AS: [čubek] ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) szpiczaste, ostre zakończenie czegoś

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) pot. osoba chora psychicznie

(2.2) środ. młodz. punk^[1]

(2.3) daw. żart. bonifrater; zakonnik z zakonu założonego przez św. Jana Bożego dla opieki nad chorymi, szczególnie umysłowo^[1]

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czubek	czubki
dopełniacz	czubka	czubków
celownik	czubkowi	czubkom
biernik	czubek[2]	czubki
narzędnik	czubkiem	czubkami
miejscownik	czubku	czubkach
wołacz	czubku	czubki

(2.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	czubek	czubki
dopełniacz	czubka	czubków
celownik	czubkowi	czubkom
biernik	czubka[3]	czubków
narzędnik	czubkiem	czubkami
miejscownik	czubku	czubkach
wołacz	czubku	czubki
ndepr. M. i W. lm: (ci) czubkowie

przykłady:

(1.1) (On) dosięga sufitu czubkami palców.

(2.1) Ten gość to jakiś czubek, lepiej trzymać się od niego z daleka.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(2.1) czub, czubas, debil, imbecyl, kretyn, nienormalny, oszołom, pomyleniec, pomylony, psychiczny, psychol, szajbus, świr, świrus, wariat

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. czub m, czubajka ż, czubacz mzw

przym. czubkowy, czubaty

przysł. czubato

związki frazeologiczne:

czubek góry lodowej • iść do czubków • od czubka głowy do pięt • nie widzieć dalej niż czubek własnego nosa • każdy dudek ma swój czubek

etymologia:

(2.1) Zwrot „iść do czubków” pochodzi od zakonu bonifratrów, który specjalizuje się w opiece nad chorymi umysłowo; bonifratrzy nosili habity zaopatrzone w charakterystyczny, spiczasty kaptur^[4].

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) tip, czubek góry, drzewa: top, buta, skarpety: toe; (2.1) nut, nutter, wacko, whacko, kook
• chiński standardowy: (1.1) 尖端; (2.1) 疯子
• czeski: (2.1) magor m
• esperanto: (1.1) pinto
• ukraiński: (1.1) носок m
• włoski: (1.1) cocuzzolo m, punta ż

źródła: