Luchino Visconti

Luchino Visconti
Irudi gehiago
Epaimahaiko presidentea Cannesko Zinemaldian ← André Chamson - Miguel Angel Asturias →
Bizitza
Jaiotza	Milan, 1906ko azaroaren 2a
Herrialdea	Italiako Erresuma  (1906ko azaroaren 2a -  1946ko ekainaren 18a)  Italia  (1946ko ekainaren 18a -  1976ko martxoaren 17a)
Bizilekua	villa La Colombaia (en)
Heriotza	Erroma, 1976ko martxoaren 17a (69 urte)
Hobiratze lekua	villa La Colombaia (en)
Heriotza modua	berezko heriotza: istripu zerebrobaskularra
Familia
Aita	Giuseppe Visconti de Modrone
Ama	Carla Erba
Bikotekidea(k)	ikusi Helmut Berger
Haurrideak	ikusi Donna Uberta Visconti di Modrone (en)
Familia	ikusi Giovanni Gastel (en) ()
Leinua	House of Visconti di Modrone (en)
Hezkuntza
Hizkuntzak	italiera
Irakaslea(k)	Lorenzo de Paolis (en)
Jarduerak
Jarduerak	antzerki zuzendaria, film-zuzendaria, gidoilaria, idazlea, errealizadorea, autorea eta scenic designer (en)
Lan nabarmenak	ikusi Il Gattopardo Ludwig (en) Rocco e i suoi fratelli Jaungoikoen Erorketa Senso (en) Ossessione The Innocent (en) Death in Venice (en)
Jasotako sariak	ikusi David di Donatello for Best Director Nastro d'Argento for Best Director
Genero artistikoa	Italiar neorrealismoa

Luchino Visconti, Modroneko Dukea (1906eko azaroaren 2a - 1976ko martxoaren 17a) antzerki eta zinema zuzendaria izan zen.

Milaneko familia aberats baten baitan jaioa (ipar Italiako aberatsenetarikoa), bere aita Modroneko Dukea izan zen, eta Viscontik sei anai-arreba izan zituen. Izandako heziketa zela eta, Viscontik kontaktua izan zuen artea eta antzerkigintzarekin eta diziplina bakoitzeko pertsonairik garrantzitsuenekin harremanetan izan zen. Giacomo Puccini konpositorea eta Arturo Toscanini orkestra zuzendaria esaterako, edota Gabriele D'Annunzio idazlea.

Viscontik ez zuen sekula bere bisexualitatea ezkutatu eta hainbat maitale izan zituen. Euretarik azkena, Helmut Berger, La caduta degli dei filmean Martinen papera egin zuena. Horrez gain, Franco Zeffirellirekin ere harreman bat izan zuen.

Luchino Visconti 69 urterekin hil zen, bihotzeko bat eman ondoren. Ischiako herrian kokaturiko museo batek, bere lana omentzen du.

1936ean Parisera joan zen eta zinean lan egiten hasi zen, laguntzaile moduan. Ondoren Hollywoodera bidaiatu zuen. Gianni Puccini, Antonio Pietrangeli eta Giuseppe De Santisen laguntzarekin, zuzendu zuen bere lehen pelikulako gidoia idatzi zuen. Ossessione (Obsesioa) (1943), egindako lehen film neoerrealista. 1948ean, La Terra trema (Lurrak dardar egiten du) zuzendu zuen.

Zuzendari neo-errealista izan arren, 1950eko hamarkadan zehar bere estiloa aldatu egin zuen 1954ean Senso izeneko filma zuzendu zuenean. Filme honetan Viscontik errealismoa eta erromantizismoa batzen ditu, neo-errealismoarekin apurtzeko. Garai hartan, Viscontik hainbat antzezlan zuzendu zituen, esaterako Rina Morelli-Paolo Stoppa konpainiako antzezpenak, Vittorio Gassmanekin batera.

Neo-errealismora bueltatu zen, 1960ean Rocco eta bere Anaiak zuzendu zuenean. Filmean Italia hegoaldeko inmigranteek Milanera bidaiatzen dute, etorkizun hobe baten bila. Geoffrey Nowell-Smith biografialariak esan zuen "Visconti neo-errealismorik gabe, espresionismorik gabeko Lang edota formalismorik gabeko Eisenstein baten modukoa da".

1960ko hamarkadan zehar, Viscontiren filmak pertsonalagoak bilakatu ziren.Il Gattopardo (Lehoinabarra), 1963ean egin zuen, eta Siziliako aristokraziaren gainbehera jorratzen du. Burt Lancaster aktore estatubatuarra izan zen filme honetako protagonista, Don Fabrizio printzearen paperean.

Filma AEBn eta Erresuma Batuan banatu zen, baina Twentieth-Century Fox produktoreak asko murriztu zuen luzera, zati osoak ezabatuz. Gainera, bikoizketa oso era txarrean egin zuten. Honengatik guztiagatik Viscontik Il Gattopardo (Lehoinabarra) filma arbuiatu zuen.

1969ean egindako La caduta degli dei filmagatik, Viscontik eszenaratze onenari Oscar Sarietarako izendapen bat jaso zuen. Hala ere, ez zuen saria irabazi. Film hau, Viscontiren filmik ezagunenetakoa da, eta industrializazioak aberasturiko Alemaniako familia batek Bigarren Mundu Gerra aurreko garaian, nazismoaren gailentzean, izandako gainbehera jorratzen du. Egin zuen azken filma Errugabea (1976) izan zen.

Taula honetan ikus daitezke zuzendutako filma bakoitzaren bi aktore, enpresa ekoizlea eta beste izenburuak (gaztelaniaz, frantsesez):

Wikimedia Commonsen badira fitxategi gehiago, gai hau dutenak: Luchino Visconti