Gregorio VII, papa

Gregorio VII, papa

(século XII)
Biografía
Nacemento	(it) Ildebrando di Soana 1015 (Gregoriano) ↔ 1028 (Gregoriano) Sovana (Estados Pontificios)
Morte	25 de maio de 1085 Salerno (Reino de Sicilia)
Lugar de sepultura	Catedral de Salerno (pt)
157º Papa
22 de abril de 1073 (Gregoriano) – 25 de maio de 1085 (Gregoriano) ← Alexandre II – Vítor III →
Cardeal
6 de marzo de 1059 (Gregoriano) –
Cardeal diácono Santa Maria em Domnica (pt)
Abbot of Saint Paul Outside the Walls (en)
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Actividade
Lugar de traballo	Roma Estados Pontificios
Ocupación	diplomático, escritor, sacerdote católico, monxe católico latino
Orde relixiosa	Orde de San Bieito
Enaltecemento
santo
Día de festividade relixiosa	25 de maio
Familia
Cónxuxe	sen valor
Descrito pola fonte	Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron Enciclopedia Xudía de Brockhaus e Efron

San Gregorio VII, nado en Sovana cara 1020^[1] e finado en Salerno o 25 de maio de 1085, foi o Papa número 157 da Igrexia católica entre 1073 e 1085. A primeira medida que tomou ese mesmo ano foi dirixida á prescrición do celibato eclesiástico mediante a prohibición do matrimonio dos sacerdotes.

Ildebrando Aldobrandeschi de Soana naceu en Sovana, Toscana, no seo dunha familia de modesta extracción social.^[1] Creceu no ámbito da Igrexa romana ao ser confiado ao seu tío, abade do mosteiro de Santa María no Aventino, onde fixo os votos monásticos.^[2]

No ano 1045 foi nomeado secretario do papa Gregorio VI, cargo que ocuparía ata 1046 no que acompañou ao papa no seu desterro en Colonia tras ser deposto nun concilio, celebrado en Sutri, acusado de simonía na súa elección.

En 1046, ao falecer Gregorio VI, Ildebrando ingresou como monxe no mosteiro de Cluny onde adquiriu as ideas reformistas que rexeron o resto da súa vida e que lle fixeron encabezar a coñecida Reforma gregoriana.

Ildebrando non regresou a Roma, pero no ano 1049 foi requirido polo papa León IX para actuar como Legado Pontificio, o que lle permitiu coñecer os centros de poder de Europa. Ademais, León nomeouno abade de San Paulo Extramuros. Actuando como Legado atopábase, en 1056, na corte alemá, para informar da elección como papa de Vítor II. Trala morte de Estevo IX en 1058 elixiuse como sucesor ao antipapa Benedito X. Ildebrando se opuxo a esta elección ao considerar que se realizou mediante simonía e logrou reuníndose cos cardeais disidentes en Siena que se elixise papa a Nicolao II.

En 1059 foi nomeado por Nicolao II arquidiácono e administrador efectivo dos bens da Igrexa, cargo que lle levou a alcanzar tal poder que se chegou a dicir que botaba para comer a –o seu Nicolao como a un asno na cuadra–.

En 1059 foi enviado a Milán xunto a Anselmo dá Baggio (o futuro Alexandre II) para apoiar ao diácono San Arialdo contra o arcebispo simoníaco Guido dá Velate. Ao ano seguinte chegou San Pedro Damián co mesmo fin.

En abril de 1073, trala morte de Alexandre II, foi escollido papa polos cardeais, baixo a presión do pobo romano.^[3] Aceptou o cargo de mala gana posto que xa era sexaxenario e coñecía as pesadas responsabilidades que caían sobre el. En 1075^[4] escribiu ao seu amigo Hugues de Cluny:

Vous m'êtes témoin, bienheureux Pierre, écrira-t-il en 1076, que c'est malgré moi que votre sainte Église m'a mis à son gouvernail.

Ti es testemuña, bendito Pierre, escribiría en 1076, que a pesar de min a túa santa Igrexa me puxo a súa fronte.^[4].

A súa elección asustou aos bispos que temían a súa severidade. Non recibiu o consentimento imperial, como establecía a lei, e os bispos de Francia, que experimentaran as exixencias do seu celo reformador cando estivo como legado, trataron de influír no emperador, para que non o recoñecera. Porén, o novo pontífice solicitou, e obtivo, a confirmación imperial, tomando posesión da sé apostólica o 30 de xuño de 1073.

En 1075, Gregorio VII publicou o Dictatus Papae, vinte e sete axiomas nos que expresou as súas ideas sobre cal debía ser o papel do pontífice na súa relación cos poderes temporais, especialmente co emperador do Sacro Imperio Romano Xermánico. Estas ideas poden resumirse en tres puntos:

1. O papa é señor absoluto da Igrexa, estando por encima dos fieis, os clérigos e os bispos, pero tamén das Igrexas locais, rexionais e nacionais, e por encima tamén dos concilios.

2. O papa é señor supremo do mundo, todos lle deben sometemento, incluídos os príncipes, os reis e o propio emperador.

3. A Igrexa romana non errou nin errará xamais.

• Balard, Michel; Genet, Jean-Philippe; Rouche, Michel (2011). Le Moyen-âge en occident (en francés). Hachette Éducation. ISBN 2011461537. 
• Fargues, Paul (1934). Fischbacher, ed. Histoire du Christianisme: De Charlemagne à la Renaissance (en francés) III. París. OCLC 489767260. 
• Milza, Pierre (2005). Histoire de l'Italie : Des origines à nos jours (en francés). Fayard. ISBN 2213623910. 

Este artigo sobre Papas é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.  Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír.